In de filosofie, met name in de filosofie van de geest, is dualisme een visie die stelt dat het universum bestaat uit een fysieke en een mentale component, dit in tegenstelling tot het monisme, de theorie dat er maar één fundamentele categorie van dingen of principes is.
Deze ideeën verschijnen voor het eerst in de westerse filosofie met de geschriften van Plato en Aristoteles, voor wie de intelligentie van de mens (een vermogen van de geest of ziel) niet samenvalt of kan worden verklaard door zijn materiële lichaam.
Het eerste gebruik van de term in deze betekenis dateert echter pas uit de eerste helft van de 18e eeuw en verschijnt in de geschriften van de Duitse verlichtingsfilosoof Christian Wolff (1670-1754) .
De bekendste versie van het dualisme werd geformuleerd in 1641 door René Descartes, die beweerde dat de geest een immateriële substantie was.
