Plato schreef in de loop van zijn leven heel wat filosofische werken, gekend als 'de dialogen van Plato'. Met zijn omvangrijk werk heeft hij een enorme invloed uitgeoefend op de geschiedenis van de westerse filosofie. De onderwerpen die hij behandelde worden nu nog altijd door moderne filosofen bestudeerd.
De oudste groep van dialogen, de zogenaamde 'socratische dialogen', omvatten voornamelijk Apologie met Socrates' verdediging voor het tribunaal; Meno, die de vraag opwerpt of deugd kan worden onderwezen; en Gorgias, een dialoog die draait om de absolute aard van goed en kwaad. In deze vroege dialogen is Socrates telkens aanwezig bij de gesprekken die zijn belangrijkste ideeën illustreren: de eenheid van deugd en kennis en van deugd en geluk. Elke dialoog behandelt een bepaald probleem zonder het noodzakelijkerwijs op te lossen. Deze dialogen zijn "aporetisch": ze werpen een filosofische kwestie op zonder tot een duidelijke oplossing te kunnen komen
Plato wilde de rationele verhouding tussen de ziel, de staat en de kosmos laten zien, en dit is ook het thema van de grote dialogen uit zijn middenperiode: Staat, Phaedo, Symposium, Phaedrus, Timaeus en Philebus. In Staat (Politeia) laat hij zien hoe de werking van rechtvaardigheid binnen het individu het best begrepen kan worden door middel van de analogie met de werking van rechtvaardigheid binnen de staat, waarbij hij zijn opvatting van de ideale staat uiteenzet. Rechtvaardigheid kan volgens Plato echter nooit volledig worden begrepen, tenzij gezien in relatie tot de Idee van het Goede, het hoogste principe van orde en waarheid.
Veel van Plato's late dialogen zijn gewijd aan technische filosofische kwesties. De belangrijkste hiervan zijn Theaetetus; Parmenides, over de relatie tussen het ene en het vele; en Sofist, waarin de aard van niet-zijn wordt besproken. Zijn langste werk, 'Wetten', schreef hij tijdens zijn midden- en late periode.
