In Tenach betekenen de woorden voor ‘ziel’ meestal ‘levensadem’ (nefesj, nesjama), net als het woord voor ‘geest’ (roeach); geest en ziel werden niet onderscheiden en vormden een integraal geheel met het lichaam. In het nabijbelse jodendom komt echter onder invloed van de Griekse filosofie de voorstelling op van een onsterfelijke ziel als de eigenlijke kern van de mens die het lichaam overleeft.
De zielen werden vaak geacht na de scheiding van het lichaam verzameld te worden in een ‘schatkamer van zielen’ die door God beheerd wordt. De rabbijnen stellen zich de onsterfelijkheid van de ziel echter niet voor als gescheidenheid van het lichaam; de dood is slechts een tijdelijke scheiding omdat bij de opstanding de ziel weer herenigd zal worden met het lichaam dat zij verlaten heeft. De reïncarnatiegedachte heeft in het vroege jodendom weinig aanhang gevonden.
