Iemand - bewust of onbewust - met woorden geweld aandoen. De wijze van verbaal uitdrukken doet in figuurlijke zin anderen pijn. Soms beperkt het verbale geweld zich tot vervloeken en uitschelden.
Politici kunnen soms extreem grof in de mond zijn. 'Joden de zee in drijven' wordt dan beantwoord met de metafoor van 'Een kernbom op Gaza'. Ook de voetballerij kent verbaal geweld. Zidane wiens eer tijdens de wedstrijd wordt aangetast neemt prompt wraak met een kopstoot. Ander voorbeeld is de ritualisering van het gedrag van supporters van Ajax met hun 'Hamas, Hamas, joden aan het gas'. Eveneens een staaltje van provocatief geweld dat in de context van hun identiteit in het stadion overigens nauwelijks van bewust antisemitisme getuigt. Een enkele keer wordt de belediging aangevuld met lichaamstaal en een symboolgebaar. Zoals de racistische daad van het gooien van een banaan naar de zwarte speler onder het maken van oerwoudgeluiden.
Of sprake is van 'licht' verbaal geweld hangt af van de context. Subtiel werken dwingende uitdrukkingen van goedkeuring ('Het is Kunst'), afkeuring met quasi gezag ('Dat hoort niet') en legitimiteit ('Wetenschappelijk aangetoond'). 'Kom GVD hier' gaat vaak samen met gezag uitstralen en kan als vorm van huiselijk geweld dus soms fysiek pijnlijk uit de hand lopen. In het verlengde van vloeken is het gebruik van scheldwoorden vaak relatief onschuldig. Het zijn voorbeelden van krachttermen en de ervaring leert 'schelden doet niet echt pijn'.
Het belang van verbaal geweld voor de samenleving is dat - hoe cru de woorden ook zijn - het effect vooralsnog beperkt blijft. Zolang het om figuurlijke pijn gaat die iemand ook van zich kan laten afglijden.