Verbaal geweld is iemand - bewust of onbewust - met woorden geweld aandoen. Verbaal geweld doet anderen in figuurlijke zin pijn. Verbaal geweld beperkt zich soms tot vloeken en schelden.
Politici kunnen over en weer grof in de mond zijn. 'Joden de zee in drijven' versus 'Een kernbom op Gaza'. De voetballerij leeft van verbaal geweld. Zidane wiens eer tijdens de wedstrijd verbaal wordt aangetast. Prompt neemt Zidane wraak met een kopstoot. 'Hamas, Hamas, joden aan het gas' van supporters van Ajax is een staaltje van zeer provocatief geweld. Een enkele keer wordt dit spel aangevuld met lichaamstaal (Heil Hitler) of een symboolgebaar zoals een banaan naar de zwarte speler gooien onder het maken van oerwoudgeluiden.
Verbaal geweld, hoe ‘licht’ ook, blijft van betekenis. Denk aan ‘mansplaining’ of de wijze waarop mannen vrouwen soms iets uitleggen. Voor vrouwen is catcalling een bekend fenomeen ('Hé lekker ding, waar gaan we heen?'). Of aan dwingende uitdrukkingen van goedkeuring ('Kunst is en blijft het’). Aan een quasi-autoritaire afkeuring van 'Dat hoort niet' of aan het cliché 'Het is wetenschappelijk aangetoond'. Vloeken en schelden zijn vaak onschuldig. 'Kom GVD hier' moet gezag uitstralen. Het zijn krachttermen waarvan de ervaring leert dat ‘schelden geen pijn doet'. Maar let op, verbaal geweld is en blijft de uitoefening van macht over anderen.
