Limitarisme streeft naar een rijkdomsgrens, naar een limiet aan vermogensconcentratie omdat dit voor ons allemaal beter zou zijn.
Limitaristen verzetten zich tegen multimiljonairs. Zij pleiten tegen extreme rijkdom. De onbegrensde vermogens blijken tot stand te komen door een samenspel van erfenissen, politieke beïnvloeding op basis van eigen belang, uitbuiting, koloniaal verleden etc. Belastingontwijking en ontduiking zorgen ervoor dat superrijken minder bijdragen aan de financiering van publieke voorzieningen zoals onderwijs, gezondheidszorg en infrastructuur. Alles bij elkaar, meestal gaat het om besmet geld.
De invloed van toeval en geluk is doorgaans groter dan die van eigen verdiensten. Het overtollige, vaak bezoedelde geld, kan ook in de vorm van filantropie niet meer met een gerust geweten worden uitgegeven. Anders geformuleerd, multimiljonairs oefenen wereldwijd systemisch geweld uit op basis van plutocratische macht en materiële invloed. Het is aantoonbaar dat mondiaal het algemeen belang ernstig in het gedrang komt.
Burgerlijk verzet, zoals dat in 2011 van Occupy met ‘wij zijn de 99 procent’, benadrukt de kloof tussen de 1% allerrijksten en de rest van de bevolking. Het Tax Justice Network concentreert zich meer op buitensporige belastingpraktijken van multinationals en superrijken. Vanuit multimiljonairs ontstaan bewegingen zoals Millionaires for Humanity en Patriotic Millionaires. Millionaires die een hogere inkomstenbelasting bepleiten voor de superrijken.
Samenvattend, ongelijkheid is de afstand tussen onder- en bovenkant. Er bestaat geen morele, ethische, religieuze en/of filosofische rechtvaardiging voor onbegrensde ongelijkheid. Dit betekent dat er afspraken over vermogensgrenzen moeten komen. Overtollige welvaart vormt een structureel sociaal-cultureel probleem waarvoor de huidige plutocratie extra verantwoordelijkheid draagt. Het limitarisme levert een onderbouwing tegen materieel winstbejag. Biedt een weloverwogen lappendeken van uiteenlopende structurele maatregelen aan. Of daarmee individuele superrijken kiezen voor herijking van het eigen morele kompas is onzeker.
