(657?-738) De Engelse Benediktijnermonnik Willibrordus is de man geweest, die dertien eeuwen geleden het Christendom naar ons land bracht en mét het Christendom een deel van de westerse cultuur. Om zijn werk onder de Friezen wordt hij wel eens de ‘Apostel der Friezen’ genoemd.
Willibrord ontving zijn scholing in Ierland, dat in die tijd een van de centra van de christelijke cultuur was. In 690 landde hij met elf andere missionarissen in Katwijk. Vóór hem hadden andere Engelse missionarissen reeds geprobeerd de Friezen tot het Christendom te bekeren. Dat was mislukt door de tegenwerking van de Friese koning Radboud. Willibrord was slimmer dan zijn voorgangers en riep voor zijn missioneringswerk de bescherming in van de frankische hofmeier Pepijn van Herstal. Na enkele reizen naar Rome, w aar hij in 696 tot aartsbisschop werd gewijd, stichtte Willibrord het bisdom Utrecht, van waaruit hij bijna vijftig jaar lang missiereizen maakte naar praktisch alle delen van het tegenwoordige Nederland en naar gebieden, die daar thans buiten vallen (o.a.
Denemarken). Aan het einde van zijn leven trok hij zich terug in de Benediktijnerabdij te Echternach (Luxemburg), die hij zelf had gesticht en waar hij na zijn dood ook werd begraven.