De rekenrente, ook wel toetsrente genoemd, is de rente die hypotheekverstrekkers gebruiken om de maximale hypotheek van een woningeigenaar te berekenen. De rekenrente is wettelijk vastgelegd en wordt bij hypotheken met een rentevaste periode van minder dan tien jaar gebruikt om de maximale maandlasten te bepalen.
De rekenrente is vastgesteld op 5%. Ook wanneer de marktrente lager ligt dan deze 5% gaan hypotheekverstrekkers bij berekening van de maandlasten uit het rentepercentage van 5%. De rekenrente is hierdoor een soort van veiligheidsbuffer. Wanneer bij het afsluiten de hypotheekrente lager is dan 5% weten hypotheekverstrekkers zeker dat bij een stijging van de rente de maandlasten nog steeds betaald kunnen worden. Ze zijn bij berekening van de maximale maandlasten immers uitgegaan van de hogere rente van 5%. Deze constructie zorgt ervoor dat woningeigenaren in het geval van een gestegen rentepercentage na het aflopen van een rentevaste periode nog steeds de maandlasten kunnen betalen. Ook is zo de kans groter dat bij dalende inkomsten de woningeigenaar nog steeds kan voldoen aan de maandlasten.
De rekenrente wordt elk kwartaal bepaalt door de Autoriteit Financiële Markten (AFM). De rekenrente komt tot stand door de gemiddelde hypotheekrente bij een rentevaste periode van tien van de zes grootste hypotheekverstrekkers op de Nederlandse markt te nemen. Hieruit komt een gewogen percentage voort, wat de rekenrente is. Dit percentage is altijd hoger dan de marktrente.
Door een plotselinge stijging van de rente kan het voorkomen dat de werkelijke rente hoger ligt dan de rekenrente. In een dergelijke geval berekenen hypotheekaanbieders de maximale maandlasten niet met de rekenrente, maar met de daadwerkelijke rente. Bij het afsluiten van een hypotheek met een rentevaste periode die langer duurt dan tien jaar wordt altijd uitgegaan van de werkelijke rente.
