Van de islamitische en joodse gelovigen geeft een klein deel, een half procent?, geen hand aan iemand van de andere sekse. Ze vinden het een vorm van respect. Je laat als man zien dat je de vrouw veel waarde toekent door niet haar warme vlees aan te raken. Aanraken zou erotische gedachten kunnen oproepen en alle overspel is begonnen met lichaamscontact dus dat kan je het best in een beginstadium al uitbannen. Mannen en vrouwen geven elkaar dus geen hand.
Op een orthodox joodse begrafenis kan een (joodse of niet joodse) man alle mannen condoleren door ze een hand te geven. Bij de vrouwen is het opletten. Vrouwen die een pruik dragen zijn vrijwel altijd orthodox: zij laten door hun pruik hun haar niet zien aan vreemde mannen. Een man kan daarom de vrouwen met pruik geen hand geven; de vrouwen zonder pruik, die dus niet orthodox zijn, krijgen wel een hand.
Veel mensen hebben de televisiebeelden gezien van een imam die toenmalig minister Verdonk in 2004 geen hand wilde geven. Hij was een van de zestig imams die aan een cursus had deelgenomen. Hij was de enige die geen hand wilde geven en had dat keurig vooraf gemeld. De camera’s waren juist bij de ontmoeting met die ene imam aanwezig.
Geen hand geven. Ideologisch of pragmatisch oplossen.
Het geven van een hand is van een eenvoudige gewoonte een ideologische machtstrijd geworden. Moet een docente per se handen schudden? Een docente moet goed kunnen lesgeven en goed kunnen contact leggen met ouders en collega's. Wie geen hand wil geven heeft dan een klein nadeel. Wie stottert of bijvoorbeeld een beschadigd gezicht heeft, heeft ook een nadeel in het contactleggen. Wie slecht Nederlands spreekt én sociaal horkerig is én ook geen hand wil geven, die heeft een fors contactprobleem. Wie echter een open gezicht heeft en goed Nederlands spreekt kan m.i. best contact leggen zonder hand geven. ‘Goede morgen, ik zie dat u mij een hand wil geven, maar dat doe ik niet vanwege mijn geloof. Wilt u koffie? Met melk en suiker?’ Contact gelegd.
