Tempel in Rome

betekenis & definitie

Tempel in Rome - In de oudste Romeinse tempels, o.a. die van Iupiter Optimus Maximus op het Capitolium was de architraafbouw - de Toscaanse orde - overwegend. Het grondplan was rechthoekig en een brede stenen trap leidde naar de ingang, een diepe voorhal of poortgalerij, die naar de cella voerde. Tegen de muren waren halve zuilen als decoratie-elementen aangebracht. Naast de architraafbouw bestond ook de ronde tempel met koepel, die dan niet templum maar aedes genoemd werd (o.a. het Pantheon), en met rechthoekige voorhal. Ook pasten de Romeinen de gewelfbouw of tongewelven van de Etrurii toe, ofschoon hoofdzakelijk in openbare gebouwen en basilicae. Zelf vonden zij een nieuw bouwelement in het kruisgewelf, waarbij zij twee tongewelven met elkaar lieten kruisen. Zie Cultusplaatsen, Bouworden, Templum.