In een land als Nederland wordt voortdurend gewerkt aan projekten, die iets met het water hebben te maken. Er worden dijken en bruggen gebouwd; er wordt voortdurend gewerkt aan de verbetering van kanalen en rivieren; zeeweringen moeten worden versterkt; zeegaten worden afgesloten.
Het is duidelijk dat de waterbouwkundigen, die hiermee bezig zijn, niet in het wilde weg kunnen werken. Ze moeten de vorm, de sterkte en de hoogte van hun bouwsels zeer nauwkeurig berekenen en in die berekeningen allerlei factoren opnemen. Ze moeten rekening houden met golfslag en stroomsnelheid, met windkracht en waterdruk, met de sterkte van bepaalde materialen en met de loop van de zeestromen.
Heel veel zaken op dit terrein zijn zo ingewikkeld, dat ze bijna niet te berekenen zijn. Ze moeten in de praktijk worden beproefd. Nu is het natuurlijk moeilijk een dijk te bouwen en dan maar te zien of hij het uithoudt tegen het water. Als de dijk dan zou
bezwijken, zou dat een enorme schadepost betekenen.
Om deze moeilijkheid te omzeilen, is in 1924 te Delft opgericht het Waterloopkundig Laboratorium. In dit laboratorium worden in het klein allerlei proeven verricht om de berekeningen van de waterbouwkundigen te controleren of aan te vullen. In grote waterbassins wordt bijvoorbeeld een klein dijkje gebouwd. Met behulp van vernuftige apparaten worden vervolgens in het water de stroomsnelheid, de golfslag, de windwerking, enz. nagebootst en dan wordt gekeken hoe de dijk zich houdt. Op die manier is men er in geslaagd in het groot allerlei werken uit te voeren, die prachtig bestand zijn tegen de invloeden van de wind, het water en de golven. In het Waterloopkundig Laboratorium zijn in ’t klein bijvoorbeeld proeven genomen voor de drooglegging van de Zuiderzee, voor het afsluiten van de zeegaten (Deltawerken) en voor de nieuwe havenmond hij IJmuiden.
Sinds 1952 kan het Waterloopkundig Laboratorium ook proeven doen op grotere schaal. Daarvoor werd in dat jaar namelijk een groot openluchtlaboratorium gebouwd in de Noordoostpolder.