Het stinkdier heeft een slechtere naam dan het verdient. Wie zijn vijanden wel eens de naam ‘stinkdier’ toevoegt, doet het dier met die naam eigenlijk groot onrecht aan.
Want het stinkdier ‘stinkt’ uitsluitend als het aangevallen wordt. In geval van nood scheidt het een vloeistof af, die een zeer kwalijke lucht verspreidt en die de aanvaller meestal wel op de vlucht jaagt. Tot die handelwijze gaat het dier echter alleen maar over als het werkelijk bedreigd meent te worden. De vloeistof is een vorm van zelfverdediging en wordt geproduceerd door twee klieren onder de staart. Amerikaanse boeren hebben het niet op het stinkdier begrepen omdat het zich af en toe wel eens vergrijpt aan hun kuikens. Die diefstal vergoedt het stinkdier echter dubbel en dwars door het verorberen van grote aantallen muizen en insekten.Stinkdieren zien er bijzonder hef uit in hun zwart-witte pelspakje. Bovendien zijn zij onder normale omstandigheden erg vriendelijke dieren, die ervan houden in de buurt van de mens te leven. Stinkdierwijfjes maken dikwijls hun nest onder de veranda van een huis. Jonge stinkdieren zijn gemakkelijk te temmen en zijn bijzonder aardige huisgenoten. Tamme stinkdieren maken van hun kwalijke eigenschap praktisch nooit gebruik, tenzij ze werkelijk in het nauw komen. Om helemaal zeker te zijn laten hun eigenaars echter vaak de stinkklieren wegnemen door een dierenarts.
Het stinkdier komt voor in geheel Noord-Amerika. Het dier heeft de grootte van een grote kat en leeft gewoonlijk aan de rand van het bos. Stinkdieren jagen ’s nachts - en worden op hun beurt door de mens gejaagd om hun pels.