Tijdens het leven van Christus was het Heilige Land een deel van het Romeinse Rijk. Enkele eeuwen later viel het in handen van de Mohammedanen.
Lange tijd stonden de Moslimheersers van Palestina de christenen toe naar het Heilige Land te pelgrimeren. In 1071 echter viel Jeruzalem in handen van de Turken. De nieuwe heersers waren eveneens Mohammedanen, maar ze gedroegen zich aanzienlijk minder welwillend dan hun voorgangers. Honderden christelijke pelgrims, die in Palestina de heilige plaatsen wilden bezoeken, werden overvallen, beroofd en dikwijls zelfs vermoord.In 1095 riep de toenmalige paus van Rome daarom een grote vergadering bijeen. Op die bijeenkomst verzocht hij de edelen van West-Europa het Heilige Land te bevrijden uit de handen van de ‘Saracenen’. Priesters en monniken reisden door de landen om de pauselijke oproep bekend te maken en vele tienduizenden mannen meldden zich spontaan aan om deel te nemen aan de expedities, die bekend werden als de Kruistochten. De Kruistochten worden zo genoemd, omdat alle deelnemers eraan rode kruisen op hun borstpantser droegen.
De eerste Kruisvaarders waren zo ongeduldig dat ze niet wilden wachten tot er behoorlijke krijgsplannen waren opgesteld. Ze verzamelden zich in groepjes. . . .en begonnen bedelend en plunderend in de richting van Palestina te trekken. Sommige leden van deze groepen waren inderdaad serieuze Christenen, die vast van plan waren het Heilige Land te bevrijden. Maar dat waren er slechts enkelen. De meeste deelnemers aan deze eerste tochten bestonden uit avonturiers, vagebonden en misdadigers, die op de vlucht waren voor de rechter. Enkele bekende leiders van zulke avonturiersbenden waren Peter de Kluizenaar en Walter de Arme.
De eerste, goed voorbereide Kruistocht stond onder leiding van edelen, van goedgetrainde krijgsoversten. Onder hen bevonden zich mannen als Godfried van Bouillon, Robert van Normandië en Robert van Vlaanderen. Hun legers bereikten het Heilige Land en slaagden er na felle gevechten in Jeruzalem in te nemen. Weinig Kruisvaarders toonden zich echter échte Christenen; ze richtten ook na hun overwinning ware bloedbaden aan onder Joden en Mohammedanen. Het duurde niet lang of de wraakzuchtige Turken hadden een nieuw leger samengetrokken, dat op zijn beurt grote delen van Palestina terugveroverde op de Kruisvaarders.
In de volgende twee eeuwen werden er verscheidene nieuwe Kruistochten ondernomen. Tussen de tweede en de derde heroverden de Turken onder leiding van Saladin Jeruzalem. De derde Kruistocht stond onder leiding van twee koningen en een keizer: de Engelsman Richard Leeuwenhart, de Fransman Filips en de Duitser Frederik Barbarossa. Richard Leeuwenhart slaagde erin een gedeelte van het Heilig Land te veroveren doch het gelukte hem niet Jeruzalem in te nemen.
De paus van Rome roept de Westeuropese ridders op ter Kruistocht.
Een merkwaardige Kruistocht was de Kinderkruistocht, waaraan duizenden kinderen deelnamen met de bedoeling te slagen waar hun ouders gefaald hadden. Geen van die duizenden bereikte echter het Heilig Land. Velen stierven van honger en uitputting; anderen werden gevangengenomen en als slaaf verkocht en slechts een enkeling keerde naar huis terug.
Na de laatste Kruistocht was het Heilig Land nog steeds in handen van de Turken. Voor West-Europa betekenden de Kruistochten echter het begin van een nieuw tijdperk, waarin de ideeën welke de Kruisvaarders uit het Nabije Oosten hadden meegebracht, Europa in staat stelden zich uit de ‘duistere Middeleeuwen’ te bevrijden en een nieuwe ontwikkeling tegemoet te gaan.