Ongeveer 200 jaar geleden waren er componisten, die muziek begonnen te schrijven voor een nieuw instrument, dat ‘harmonica’ genoemd werd. Het werd waarschijnlijk in Duitsland uitgevonden (sommigen schrijven de uitvinding echter toe aan de Amerikaan Benjamin Franklin) en bestond uit een reeks glazen, die tot op verschillende hoogte met water gevuld waren en daardoor elk een andere toonhoogte hadden.
De glazen werden met de vingers aangestreken.De moderne harmonica lijkt in niets meer op dat vroegere glas-en-waterinstrument. De glazen zijn vervangen door metalen lipjes, die in trilling gebracht worden doordat de bespeler van het instrument er lucht overheen blaast. De verschillende tonen worden bepaald door de lengte van de lipjes. De harmonica, die ook wel mondharmonica of mondorgel wordt genoemd en een enkele keer ‘eoline’ (naar Eolus, de Griekse god van de wind), is betrekkelijk gemakkelijk te bespelen. Beroepsmusici gebruiken heel vaak harmonica’s van een bijzondere constructie, die het mogelijk maken een bredere toonschaal te bereiken.