(Wilhelmus van Ruvsbroeck, genaamd), een cordelier, geb. omstr. 1230 in Braband, werd 1253 door I.odewijk IX naar Tartarijë gezonden, om daar het Evangelie te prediken, of eigenlijk om betrekkingen aan te knoopen met de Mongolen. Hij bezocht den khan Baloe, en vervolgens den groot-khan Mangoe, bekwam vergunning om in tegenwoordigheid van dien vorst eene disputatie te houden met nestoriaansche priesters en met imams, hetgeen echter tot geenerlei resultaat leidde; hij keerde terug met eenen brief van den groot-khan aan den koning van Frankrijk in het Heilige Land.
Na zijnen terugkeer vestigde hij zich in bet klooster van Acre, en stelde daar het verslag op van zijne reis, in den vorm van eenen Brief aan den heiligen Lodewijk. Die brief, uit het Latijn in het Engelsch vertaald, is opgenomeu in de verzameling van Hackluyt en in die van Purclias, en werd uil het Engelsch in het Fransch vertaald door Bergeron (Parijs 1629). In 1293 leefde R. nog.
