atheensch veldheer en staatsman, geb. omstr. 400 v. Chr. uit geringe ouders,studeerde philosophie onder Plato en Xenocrates, onderscheidde zich evenzeer in de armee als op de tribune, en werd het hoofd van de aristocratische partij te Athene.
Hij hield niet op gematigdheid tegenover de bondgenooten, het behoud van den vrede en een nauwlettend oog op de handelingen van Philippus van Macedonië aan te bevelen, benevens zuinigheid in het beheer en terugkeer tot de voorvaderlijke deugden. Door zijne strengheid was hij het alheensche volk niet aangenaam; niettemin hield het hem hoog in eere, en nam telkens tot hem de toevlucht in tijden van gevaar: 45-maal bekleedde het hem met het opperbevelhebberschap. Uitstekende diensten bewees P. aan zijn vaderland in den Bondgenooten-oorlog tegen Athene (359—356 v. Chr.); hij slaagde er in, Eubea te beveiligen tegen de aanslagen van Philippus, die ook door hem genoodzaakt werd het beleg van Byzantium op te breken. Na de plundering van Thebe werd P. naar Alexander afgevaardigd, om voorstellen te doen tot handhaving van den vrede; bij die gelegenheid verwierf hij de hoogachting van den macedonischen vorst, die hem herhaalde malen de schitterendste aanbiedingen deed, welke echter alle door P. van de hand gewezen werden. Tegen den Lamischen-oorlog verzette P. zich; niettemin aanvaardde hij in dien ooreen kommandement, ofschoon toen reeds 80 jaren oud; hij versloeg de Macedotliërs op de kust van Attica. Toen Athene bezet was door Polysperchon, werd 1’. op aanstoken van dien veldheer ter dood veroordeeld door het tegen hem opgeruide volk, en hij dronk den gifbeker in 317. Reeds kort daarna erkenden zijne medeburgers met schaamte hunne onrechtvaardigheid jegens hem, en richtten hem een standbeeld op. Zijn leven is beschreven door Plutarchus en door Cornelius Nepos.
