veroveraar van Italië, was de zoon van eenen minister van Attila. Hij verloor zijnen vader in 465, en zwierf met eene kleine bende rond in Noricum, overal levende van plundering en roof.
Met zijne volgelingen nam hij dienst bij de keizerlijke lijfwacht te Ravenna, en werd zoodoende aanvoerder der Herulen in soldij van het westerschromeinsche rijk. Het duurde niet lang of hij kwam in opstand tegen keizer Augustulus, dien hij zonder veel moeite van den troon sliet (476), waarop hij den titel van Keizer afschafte, en zich vergenoegde met dien van Palriciër, onder welken titel hij het bewind over Italië wilde voeren. Aan zijne wapenbroeders schonk hij het derde gedeelte der veroverde landen, voerde vele nuttige hervormingen in, en maakte door zijne wijsheid, gematigdheid en rechtvaardigheid, dat zijne regeering voor Italië een tijdperk van zegen was; hij hield de barbaarsche volkeren van Gallië buiten de grenzen van zijn rijk, versloeg de Rugiërs in Noricum, en onderwierp Dalmatië aan zijn gezag. Doch in 489 kwam Theodorik, met bijna de gansche natie der Oost-Gothen eenen inval in Italië doen: achtereenvolgend leed N. de nederlaag aan de rivier Isonzo in de nabijheid van Aquilea (489), bij Verona en in de nabijheid van de Adda (490), en zag zich toen door den vijand derwijze in het nauw gebracht, dat hij zich in Ravenna wierp, in welke stad hij zich twee jaren lang heldhaftig verdedigde, en niet tot de overgaaf besloot (493), dan na te hebben kunnen bedingen, dat hij met den gothischen koning gezamenlijk zou regeeren. Eenige dagen later evenwel, bij gelegenheid van een gastmaal, werd O. op bevel van Theodorik vermoord.
