duitsch geschiedschrijver, geh. 1812 te Berlijn, studeerde eerst aldaar, vervolgens tot 1834 aan de universiteit te Bonn. Deelgenomen hebbende aan de democratische bewegingen te Bonn, werd hij in hechtenis genomen en tot zes jaren gevangenis veroordeeld; doch reeds spoedig in vrijheid gesteld, werd hij 1839 tot professor der geschiedenis benoemd te Halle.
Van de vele belangrijke werken, die hij vervolgens in het licht gaf, noemen wij: Origines germanica (Berlijn 1840); Die Krisis der Reformation (Leipzig 1846); Zur Geschichte der deutschen Reichsversammlung (Berlijn 1849); Heinrich von Gagern (Leipzig 1850); Vier Monate auswärtiger Politik (Berlijn 1851); Geschichte des AUerthums (2 dln. met atlas, Berlijn 1852—53). Van 1848—1852 speelde D. ook eene belangrijke staatkundige rol.
