dikwijls ook Koninkrijk Napels genoemd, een in 1860 te niet gegaan koninkrijk, dat de zuiderhelft van Italië benevens het eilaud Sicilië bevatte, in 't geheel ruim 2033 vierk. mijlen groot was, met eene bevolking van ruim 8,703,000 zielen, en Napels tot hoofdstad ; van die uitgestrektheid besloeg het vastelandsgebied ruim 1535 vierk. mijlen (met circa 6,500,000 bewoners), ingedeeld in 15 intendantschappen (zie NAPELS), die bij de vestiging van het koninkrijk Italië herschapen zijn in italiaansche provinciën, zoodat hel geheele koninkrijk der Beide-S. (zie het vorige art.) thans van het koninkrijk Italië 22 provinciën uitmaakt.
De twee koninkrijken Napels en Sicilië zijn herhaalde malen vereenigd geweest en weder van elkander gescheiden. Eene eerste vereeniging had plaats in 1130 onder de normandische vorsten, toen Roger I aan het groot-graafschap Sicilië had toegevoegd het hertogdom Apnlië, het graafschap Aversa, Gaêta, Napels, Amalfi. Aan al die landschappen werd toen den gemcenschappelijken naam gegeven van Koninkrijk der Beide Siciliên. Rogcr II erkende zich vasal van den paus; ook zijne afstammelingen betoonden groote gehechtheid aan den Heiligen Stoel; doch de mannelijke linie van Roger stierf in 1194 uit, en door het huwelijk der erfdochter Constantie met keizer Hendrik VI ging de kroon der Beide-S. over in het huis der Hohenstaufen. Deze stelden zich in vijandschap tegen den paus, doch moesten eindelijk het onderspit delven. De laatste der Hohenstanfen, nl. Conradin, stierf in 1268 op het schavot. Sedert 1266 had eene andere dynastie, het le huis van Anjou, den troon der Beide-S. beklommen; doch de Siciliaansche Vesper (1282) gaf het sein tot eenen algemeenen opstand op het eiland, dat daardoor van het vereenigde koninkrijk afgescheiden werd. De dynastie Anjou behield Napels; het huis van Aragonië kwam in het bezit van Sicilië. Na verscheidene omwentelingen mocht het Alfons V van Aragonië (ten spijt van het 2e huis van Anjou, dat hem het bezit van Napels betwistte) gelukken, de twee kronen weder te vereenigen, en zoodoende herleefde het koninkrijk der Beide-S. (1435—1458). Maar bij zynen dood had er opnieuw eene scheiding plaats (1458), en eene bastaard-linie van hel huis van Aragonië bekwam Napels, terwijl de legitieme dynastie in het bezit van Sicilië bleef. In 1504 eindelijk werden de twee koninkrijken nogmaals vereenigd door Ferdinand den Katholieke, en nu hield die vereniging stand tot aan de uitsterving van het Oostenrijksch-Spaanse he huis. De vrede van Utrecht (171 êï) gaf Sicilië aan Viclor Amedeüs, hertog van Savoje, terwijl Napels met Sardinië overging 03n Oostenrijk. Doch in 1720 nam Victor Amedeüs het eiland Sardinië in ruil voor Sicilië, dal hij aan Oostenrijk afstond, en zoodoende werden de Beide-S. weder vereenigd, eerst len behoeve van Oostenrijk (1721). later ten behoeve van den op één na oudsten tak van de in Spanje regeerende linie der Bourbons (1735). Toen die tak in 1759 tot den troon van Spanje werd geroepen, ging het koninkrijk der Beide-S. aan eenen jongeren tak der Bourbons over, en die is in het bezit gebleven tol op de fransche verovering (1806— 1815). In dit tijdsbestek regeerde eerst Napoleon’s broeder Jozef (1806—1808) en vervolgens Joachim Murat over Napels, terwijl Sicilië onder het gezag bleef van koning Ferdinand IV, die zich echter ook daar slechts kon handhaven (1810) door de interventie van Engeland en door aan de Sicilianen eene liberale constitutie te verleenen 1812. Hersteld in ’t bezit der Beide-S. (1815) schafte de huichelachtige Ferdinand de constitutie van 1812 af, en ontnam aan Sicilië alle privilegiën. Dientengevolge brak in 1820 eene dubbele omwenteling uil, Ie Palermo en te Napels te gelijk; doch de krachtsinspanning der liberalen werd met behulp van Oostenrijksclie bajonetten beteugeld. De onlusten, die 1836 op het eiland plaats grepen naar aanleiding van de cholera, hadden 1837 de herschepping van Sicilië in eene napolitaansche provincie ten gevolge; doch dit verkropten de Sicilianen slechts met weerzin tol 1818, toen Ferdinand 11 met zijne dynastie voor goed van den troon vervallen verklaard, en door het eiland een eigen parlement aangesteld werd. Doch reeds in 1849 was Sicilië opnieuw onder het juk gebracht, terwijl de opsland in Napels zelf reeds den 15en Mei 1848 was gedempt; en nu begon een regeersleisel van dwingelandij en verdrukking, dat niet missen kou de gemoederen van alle wcldenkendeu met afschuw te vervullen jegens een vorstenhuis, dat zijn grootste heil zocht in barbaarschheid en in uitzuiging. Tirannen wanen zich doorgaans het sterkst, wanneer hun val het dichtst nabij is. Ferdinand 11 mocht echter het loon voor zijne werken niet beleven. In 1859 stierf hij, den troon nalatende aan zijnen oudsten zoon Frans 11, in allen deele de waardige opvolger van zijnen vader. De opstand in het voorjaar van 1860 werd aanvankelijk begroet als een nieuw voorbijgaand onweder, en de domme Frans II baalde minachtend de schouders op over de roekelooze onderneming van Garibaldi, niet begrijpende dat één waarlijk groot man opweegt tegen een dozijn gekroonde hoofden, die zich door hunne onbeduidendheid en onwaardigheid gehaat hebben gemaakt bij het grootste deel der natie. De Napelsche Bourbons moesten hun behoud zoeken in eene schandelijke vlucht, en 3 Nov. 1860 werd het door Garibaldi vrijgemaakte voormalige koninkrijk der Beide-S. (het Napolitaansche Vasteland en het eiland Sicilië) ingevolgeden bij algemcene stemming geuitenwensch van de groote meerderheid der bevolking ingelijfd bij het nieuwe koninkrijk Italië. Wel beeft de verdrevene dynastie, partij trekkende van domheid en dweepzucht, hier en daar in het Napelsche en op Sicilië nu en dan tot omverwerping van den nieuwen staat van zaken trachten op te hitsen; maar de maat der ongerechtigheden van die dynastie is vol, en waarschijnlijk (en voor de wereld, voor de gewetensvrijheid is dat te hopen) is de dynastie der Bourbons gevallen om nooit weder op te slaan. Vergelijk overigens 't art. ITALIË.
Vorsten der Beide Siciliën sedert 1043
I. Vóór de benaming Beide-Sicilien
Grool-graafschap (later hertogdom) Apuliè.
Witlem I 1043
Drogon 1046
Humfroi 1051
Robert Guiscard 1057
(hertog sedert 1059).
Robert, 2e zoon van Robert 1085
Willem II 1111-1127
Groot-graafschap Sicilië.
Roger I (broeder van Robert Guiscard) 1058
Simon 1101
Roger II 1105--1130
II. Koninkrijk der Beide-Siciliën
Normandische Dynastie.
Roger I (dezelfde als Roger II, graaf van Sicilië) 1130
Willem I 1154
Willem II 1166
Constantia 1189
Tancred en Willem III, usurpators, 1189—1194
Dynastie der Hohenstaufen.
Hendrik VI (gehuwd met Constantia) 1194
Frederik I (11 ais keizer) 1197
Koenraad 1250
Conradijn 1254—1268
Manfred, usurpator, 1258—1266
Begin van het 1e Huis van Anjou.
Karel l (broeder van den heil. Lodewijk) 1266—1282
III Scheiding der twee koninkrijken.
Napels.
(Huis van Anjou.)
Karel I 1282
Karel II 1285
Robert 1309
Johanna I 1343—82
-- Met Andréas van Hongarije 1343—45
-- Met Lodewijk van Tarentum 1349—62
Karel III 1382
Ladislas 1386
Johannus 11 1414—35
2e Huis van Anjou (slechts aanspraak makende op Napels.)
Lodewijk I 1382
Lodewijk II 1385
Lodewijk III 1417
Réné 1435—80
Sicilië.
(Huis van Aragonië)
Petrus I (III als koning van Aragonië) 1282
Jacobus 1285
Frederik I 1296
Petrus II 1337
Lodewijk 1342
Frederik II 1355
Maria 1377—1402
Petrus de Cérémonieuse (kon. v. Aragonië, grootv. v. Maria) 1377—82
Marlinus l (als echtgenoot van Maria) 1391
(als koning) 1402
Martinus II 1409
Ferdinand I 1410
Alfons I 1416—1435
IV. Tweede vereeniging.
Alfons I (reeds koning van Sicilië) 1435—1458
V. Tweede scheiding.
Te Napels
Ferdinand I 1458
Alfons II 1494
Ferdinand II 1495
Frederik II 1496—1501
Op Sicilië.
1458 Johannes v. Aragonië 1458
1494 Ferdinand III de Katholieke, koning van Aragonië 1479
VI. Derde vereeniging
Ferdinand III (van Aragonië), de Katholieke 1504
Dynastie van Oostenrijk-Spanje
Karel I (Karel de Vijfde)
Filips I (II in Spanje)
Filips il (III)
Filips III (IV)
Karel II 1665-1700
Na het einde der dynastie.
Filips IV van Bourbon (V in Spanje) 1709
Karel van Oostenrijk (later keizer) 1707—13
VIl. Derde scheiding.
Te Napels. Karel III {dezelfde) 1713
Op Sicilië. VictorAmadeüs 1713—21
VIII. Vierde vereeniging.
Karel IV of don Carlos (III in Spanje) 1735
Ferdinand IV (van Bourbon) 1759—1806
IX. Vierde scheiding.
Te Napels
Joseph Napoleon 1806
Joachim Mural 1808—15
Op Sicilië.
Ferdinand IV 1806—15
X. Vijfde vereeniging
Ferdinand I (of IV) opnieuw koning der Beide Siciliën 1815
Frans I 1825
Ferdinand II (of V) 1830
Frans II 1859
weggejaagd 1860
