hertog van Padua, geb. 1778 op Corsica, bloedverwant van Bonaparte, trad vroeg in fransche krijgsdienst, werd adjudant van generaal Berthier,na den slag bij Marengo escadrons-chef, na dien van Austerlitz brigade-generaal en overste van degarde-dragonders.na den slag van Friedland divisie-generaal, 1808 hertog van Padua, streed 1809 hij Esslingen en Wagram, werd bij den veldtogt tegen Rusland aan het hoofd der pas georganiseerde troepen geplaatst, voerde 1813 bevel in de stad Leipzig, van waar hij Lutzow’s korps bij Lutzen liet overvallen, en waar hij de voorsteden verdedigde gedurende den gedenkwaardigen slag. In Frankrijk onderscheidde hij zich 1814 bij de verdediging van den pas van Nogent.
Gedurende de Honderd Dagen werd hij pair en buitengewoon commissaris opElba. Door het decreet van 24 Julij 1815 uit Frankrijk gebannen, bekwam hij 1820 vergunning om terug te keeren, doch hield meestentijds verblijf in Italië, totdat de familie Bonaparte in Frankrijk weder aan het roer kwam (midden 19e eeuw), waarna hij zich aan zijnen neef (keizer Napoleon III) aangesloten heeft, om in den voorspoed zijner familie te deelen; 1852 werd hij senateur en gouverneur der Invaliden ; hij stierf 1853.
