(Lucius Cornelius), uit een oud patricisch romeinsch geslacht, consul 87 v. Chr., was een aanhanger van Marius, en wilde, in weerwil dat zijn ambtgenoot Octavius zich daartegen verzette, genoemden veldheer, die in ballingschap was, terugroepen ; om die reden werd hij door den senaat uit zijn ambt ontzet en uit de stad gebannen.
Woedend over deze behandeling, verzamelde C. een leger, en rukte, vergezeld van Marius, Carbo en Certorius, op Rome aan, bemagtigde de stad, riep het volk tot eene algemeene vergadering bijeen, en deed het besluit aannemen, waarbij Marius op plegtige wijze werd teruggeroepen. Drie jaren later werd C„ in eenen opstand, door zijne eigene soldaten vermoord. Hij was vier jaren achtereen (87—84 v. Chr.) consul geweest.(Lucius Cornelius), zoon van den vorige, moest, als betrokken in staatkundige woelingen, de vlugt nemen, en begaf zich naar Spanje. Cesar, die met C.’s zuster gehuwd was, schonk hem amnestie, hetgeen niet belette dat C. deel nam aan de zamenzwering legen Cesar.
Magnus (Cnejus Cornelius), de zoon eener kleindochter van Pompejus; ofschoon door keizer Augustus met weldaden overladen, nam C. toch deel aan eene zamenzwering tegen hem; Augustus schonk hem gratie, en van dat oogenblik af bleef C. hem getrouw.
