of Caraffa, een oud aanzienlijk napolitaansch geslacht, uit hetwelk
(Giovanni Pietro) in 1555 paus werd met den naam van Paulus IV. Overigens zijn de voornaamste leden van dit geslacht:
(Olivio), geb. 1406, aartsbisschop van Napels, door Sixtus IV met vele diplomatieke zendingen belast, en zelfs 1742 met het opperbevel bekleed over eene tegen de Turken uitgezondene vloot, waarmede hij Smirna en de afrikaansche haven Satalia innam; hij stierf 1511.
(Carlo, en Giovanni, en Antonio), drie zonen van Giov.-Alfonso C., graaf van Montono, werden door hunnen oom (paus Paulus IV) met eereambten overladen en met goederen begiftigd, die aan de familiën Colonna en Guidi werden ontnomen; om hunnentwil voerde de paus zelfs oorlog tegen Napels en Spanje; doch 1559, kort voor zijnen dood, werden de klagten over hunne knevelarijen en onregtvaardigheden zoo luide en algemeen, dat Paulus IV zich genoodzaakt zag zijne neven uit Rome te verbannen en hen vervallen te verklaren van hunne waardigheden en titels, ’s Pausenopvolger, Pius IV, een geslagen vijand der familie Carafa, wilde de straf nog verder drijven. In 1560 werd kardinaal Carlo C. ter dood veroordeeld en in de gevangenis gewurgd; zijn broeder, die verdacht werd zijne vrouw te hebben laten vermoorden, werd onthoofd; en kardinaal Alfonso C., een zoon van Antonio C., werd veroordeeld tot eene boete van 100,000 kroonen; eindelijk werd een decreet uitgevaardigd door den romeinschen senaat, waarbij de nagedachtenis der C. werd uitgeschrapt; maar in 1566 deed Pius V hun proces herzien, en ze werden hersteld in eer en titels.
(Geronimo), markies van Montenegro, geb. 1564 te Napels, streed 1584 in de Nederlanden, 1597 tegen Hendrik IV in Amiens, 1620 in Bohemen,1621 in Milaan, voerde den titel van prins van het roomsche rijk, werd onderkoning van Aragonië, en stierf 1633 te Genua.
(Antonio), trad 1665 in oostenrijksche dienst, werd veldmaarschalk, was bij het ontzet van Weenen (1683), bij de herovering van Buda (1686), maakte zich voornamelijk algemeen gehaat door zijne wreedheid jegens de aanhangers van Tököly, streed tegen de Turken in Hongarije en ontnam hun Munkacz en Belgrado (1688), werd later opperbevelhebber in Zevenbergen, en stierf 9 Maart 1693 te Weenen.
(Hector), geb. 1767 te Napels, omhelsde met ijver de liberale ideën, was de Franschen behulpzaam, om de Parthenopeïsche republiek te stichten, en ontweldigde verscheidene steden aan de koningsgezinde partij; maar hij viel in handen van zijne vijanden, die hem, in spijt van de bedingen eener capitulatie, zijn leven deden verliezen (1795) op het schavot.
