(Pierre), een priester uit Provence, toog met de Kruisvaarders (H96) naar Palestina, en verhaalde hun, dat de heilige Andries hem in een vizioen gezegd had, dat men in de St. Pieterskerk te Antiochiê de speer zou vinden, waarmede de zijde van Jezus aan het kruis doorstoken was geworden.
Hij ging zelf derwaarts, en bragt werkelijk eene oude verroeste lans uit die kerk mede. Dit schonk den Kruisvaarders moed, en zij behaalden eene overwinning op de Sarracenen; doch eenige zwakgelovigen de echtheid van deze heilige reliquie in twijfel trekkende, wilde B. die bewijzen door zich aan de vuurproef te onderwerpen, onder welke de vrome man nogtans bezweek.(Jean Jacques), geb. 20 Jan. 1716 te Cassis bij Aubagne, in Provence, studeerde bij de paters van het Oratorium te Marseille, en moest bij de Jezuiten zich tot den geestelijken stand voorbereiden; doch voelde geen roeping voor het priesterschap, en nam enkel den titel van Abbé, zeide later aan de theologie vaarwel, en legde zich toe op de studie der oude talen, zelfs der oudste oostersche.en deroudheden in het algemeen.Reeds 1744 werd hij, kort na zijne komst te Parijs, als tweede opziener van het koninklijk penningkabinet aangesteld, werd 1758 eerste opziener, en verzelde 1764 den hertog de Choiseul op diens gezantschapsreis naar Rome. B. doorreisde geheel Italië, en verzamelde een schat van oudheden; na zijne terugkomst wijdde hij zich uitsluitend aan de wetenschap. Hij arbeidde 30 jaren aan zijn meesterstuk de -Reis van den jongen Anacharsis’’,volgenseen geheelnieuw,vernuftig en voor iedereen evenzeer behagelijk plan. Dit werk alleen was voldoende om hem een onsterfelijken roem te bezorgen, al had hij niet nog verscheidene andere belangrijke geschriften aan de wereld geschonken (waaronder zijne Réflexion sur l'alphabet et lalangue de Palmyre, 1754). Hij nam geen het minste aandeel in de fransche staatsomwenteling, en toch werd hij 1793 van aristocratismus beschuldigd en gevangen genomen, doch na verloop van 16 uren weder op vrije voeten gesteld. De schrik had echter de nadeeligste uitwerking op zijne toe hiertoe ongekrenkte gezondheid; hjj stierf 30 April 1795.— B. (Francois, markies), pair van Frankrijk, geb. omstr. 1750 te Aubagne in Provence, gest. 3 April 1830 te Parijs, was 1789 fransch gezant in Zweden, later in Engeland, toen in Zwitserland, sloot 1795 den vrede met Pruisen te Bazel, kort daarop dien met Spanje en met den landgraaf van Hessen-Cassel. Eene zelfde poging bij Engeland mislukte hem. In 1796 werd hij tot lid van het Directoire gekozen, doch 4 Sept. 1797 in hechtenis genomen en naar Cayenne gedeporteerd, van waar hij echter spoedig wist te ontsnappen naar Engeland. Na den 18 Brumaire (9 Nov. 1799) riep Napoleon hem terug, en benoemde hem tot vicepresident van den senaat. In 1802 droeg B., aan het hoofd van de senaats-deputatie, aan Napoleon het levenslange consulschap op, en in April 1814 wasB. degene, die als voorzitter van den senaat de afzetting van Napoleon uitsprak. Na de Restauratie werd B. tot pair verheven; doch na Napoleon’s terugkeer (1815) als zoodanig geschrapt. De tweede Restauratie vergoedde hem dit, door hem te benoemen tot minister van staat en markies; nadat A. in 1819 te vergeefs op eene beperking van het stemregt had aangedrongen, onttrok hij zich aan het openbare leven.
(Auguste Marseille),fransch hekeldichter, geb. 1796 te Marseille, schreef aanvankelijk met zijnen landsman Méry zanten (zie MÉRV). Door zijn Le /ils de itumime (Parijs 1829) haalde hij zich eene boete en drie maanden gevangenisstraf op den hals. Wanneer men zijne vele produkten nagaat, van 1822 tot 1858, ziet men in B. een even begaafd als vruchfbaar dichter, maar tevens een politieken weerhaan, die sedert 1832 dezen regel huldigt "L'homme absurde est celui qui ne change jamais".
(Charles), fransch archeoloog, geb. te Parijs, heeft een aantal werken geschreven, van welke wij alleen noemen La Bretagne ancienne el moderne (1854); Histoire de Russie (1855).
