phototherapie, het aanwenden van lichtstralen voor de behandeling van ziekten. De vader van deze methode is [i]Niels R.
Finsen, [/i]professor te Kopenhagen, die voor eenige jaren overleden is. Hij werd bij zijn studie door twee hoofdgedachten geleid: vooreerst had hij waargenomen dat licht, en vooral sterk licht, een krachtig bacteriëndoodend middel is, en vervolgens dat dit sterkt licht geconcentreerd op de huid aangewend, een reactieve ontsteking doet ontstaan, die zonder ettering verloopt en zonder achterlating van een litteeken geneest. Van deze beide feiten gebruik makende paste prof. Finsen het zonlicht, in groote verzamellenzen opgevangen en door deze geconcentreerd, toe bij lupus. Hier gold het een bacterie te dooden en een ontsteking op te wekken, ten einde den voedingsbodem voor de bacterie ongeschikt te maken.Om tot dit resultaat te geraken was echter nog meer noodig. Het bleek spoedig dat het licht door de bloedhoudende weefsels niet genoegzaam heen drong en dat een instrument noodig was om de
weefsels bloedleeg te drukken. Dit instrument is het zoogenaamde „drukglas’’, hetwelk een groote rol bij de behandeling speelt.
Toen bleek dat de zon booze parten speelde door op ongewenschte oogenblikken achter de wolken te schuilen, was Finsen genoodzaakt om naar een andere lichtbron om te zien en koos hij electrisch booglicht, doch zeer sterk booglicht, n.l. lampen die 70 à 80 ampère verbruiken. (De gewone booglampen in winkels b.v. verbruiken slechts 7—9 ampère). Dit licht liet F. vallen in kokers, die groote overeenkomst met een verrekijker vertoonen. In deze kokers nu zijn lenzen geplaatst met het doel het licht te concentreeren en te werpen in het drukglas, dat door den geneesheer of de verpleegster, die de behandeling verricht, stevig op het te behandelen deel wordt gedrukt.
Nu moest nog de warmte van het licht gescheiden worden, daar anders verbranding zou optreden. Dit bereikte F. door de eerste lens hol te maken. Deze lens wordt gevuld met gedestilleerd water en geregeld omspoeld door een stroom water. Aan het einde van den metalen koker bevindt zich een dergelijke holle lens; de laatste restwarmte wordt nog verwijderd door het drukglas, waarin ook voortdurend water circuleert. Alle lenzen zijn van bergkristal. Glas kan niet dienen, omdat glas de ultraviolette stralen (die juist de bacteriedoodende eigenschap hebben) absorbeert.
In sommige gevallen, b.v. bij pokken, wordt een behandeling met rood licht toegepast, de zieke blijft voortdurend in een vertrek met ramen van rood glas, roode gordijnen enz. Ook hiervan heeft men dikwijls een gunstige uitwerking gezien; deze methode is reeds sedert eeuwen bekend.
Naast het roode licht behandelt men ook met blauw of z.g. koud licht, dat in tegenstelling tot het roode bijna geen warmtestralen bevat. Beide lichtsoorten werken verschillend in op zenuwstelsel en gemoedsleven van den mensch; het roode licht werkt meer prikkelend, het blauwe en violette daarentegen meer kalmeerend en rustgevend.
Bij electrische gloeilichtbaden zit de lijder in een soort kast, die van binnen met eenige gloeilampjes voorzien is. Daar hierbij vrij veel warmte wordt ontwikkeld, is dit een combinatie van lichten warmtebehandeling. Zie ook Zonnebaden.
