Wereldmerk. Equivalent voor witte wijn. Ongekende prestatie van een druif die nog geen procent van het wereldwijde wijngaard-areaal beslaat.
Begon zijn zegetocht volgens overlevering in het plaatsje Chardonnay in Bourgogne nauwelijks een jaar of dertig geleden. In deze streek worden volgens de liefhebbers dan ook de mooiste chardonnays gemaakt. Wijn makers van over de hele wereld meenden dat ook zij dat konden. Kopiëren was het gevolg. Helaas was de kwaliteitsbijdrage van deze na-apers vaak ondermaats. De kwantiteitsinput volgde echter de tegenovergestelde route. Dit leidde tot een stortvloed van vinologische verschrikkingen, vooral uit Nieuwe Wereld landen. Bombardementen van exotisch fruit, rivieren van vloeibaar hout (welbeschouwd alleen geschikt om rotte kozijnen mee te repareren) en vanillevlawijn. Maar ook slappe, zure narigheid omdat sommige boeren geen maat konden houden en zo hoog mogelijke rendementen uit hun akkers wilden persen om aan de hysterische vraag te voldoen. Thans is de gekte enigszins uitgewoed. De wijnboeren in zowel de Oude als de Nieuwe Wereld beginnen hun eigen terroir te ontdekken en te respecteren. En dat geeft steeds lekkerder en 'eigener’ wijnen die de drinker blijven verrassen door het ongekende scala van kleuren, geuren en smaken die hij in zijn glas aantreft.Van bijna transparant witgroen tot compact, honingkleurig geel. Van een ingetogen geur van gras, stro en onrijpe appeltjes tot een overweldigend aroma van passievrucht, kokos en mango. Van koel, strak en mineraal en delicaat tot een succesnummer vol perzik, vanille, room, butterscotch en geroosterde amandelen. Soms kost een fles met dergelijke inhoud maar een paar euro, soms enkele honderden. Ondanks actiegroepen als ‘ABC’ (zie ook aldaar) zal goede chardonnay nooit gaan vervelen. Of, zoals Oz Clarke, wijnschrijver en -journalist van onder andere The New York Times, op de vraag of we ooit op chardonnay uitgekeken raken, gedecideerd antwoordde: 'Not in my lifetime.’
