Tegenstelling van inflaties, is waardevermeerdering (toenemende koopkracht) van het geld door vermindering van de circulatie. De middelen hiertoe zijn tegengesteld aan die welke tot inflatie leiden: verhooging van het wisseldisconto en de beleeningsrente, waardoor biljetten naar de bank terugvloeiën.
Men is veelal geneigd bij elke politiek, die gericht is op verhooging van de koopkracht van het geld door prijsdaling te spreken van deflatiepolitiek. Deze politiek die tijdens de depressie in verschillende landen sterk op de voorgrond kwam, beoogt in het algemeen „aanpassing” van loonen, salarissen en staatsuitgaven, enz. aan het door de crisis gedaalde levenspeil, waarbij door daling van de productiekosten en in verband daarmede van de prijzen, de koopkracht van het geld stijgt. De hierdoor verkregen toeneming van de handelsbeweging, die het doel van deze politiek is, zal in de eerste plaats ten goede komen aan de uitvoer, daar de binnenlandsche koopkracht door deze vorm van deflatie althans in eerste instantie eerder daalt dan stijgt. zie: Geld.
