Naar jeneverbes smakende sterke drank, verkregen door distillatie en rectificatie van gemoute rogge, gerst of soms ook maïs. Desondanks is de definitie ‘gin is een geest van graan’ niet helemaal juist.
Men kan in theorie door het distilleren en rectificeren van wat dan ook gin maken. Tijdens de laatste wereldoorlog werd de Engelse gin van ongezuiverde melasse gemaakt; sommige dry gins in Londen worden nog op deze manier bereid. Dat neemt niet weg dat thans het merendeel, net als voor de export, uit granen wordt gestookt. De prijs van de gin is nagenoeg dezelfde, ongeacht de graansoort waarvan hij wordt gemaakt.In de Verenigde Staten wordt hij op dezelfde wijze gemaakt als in Engeland. In Nederland wordt een Dry Gin gemaakt. De Engelsen noemen hem ook Geneva (Genève), een ontoelaatbare contaminatie van Jenever en genièvre.
Hollanders en Engelsen beroemen zich erop, en ontkennen soms stellig, de uitvinders te zijn van de gin. Zeker is dat hij in de 17de eeuw in Engeland werd gemaakt van rogge, hop en jeneverbessen. Gin Lane, van de tekenaar Hogarth, laat ons zien wat daarvan het resultaat was. De Gin Act uit 1736 hield een verbod in tot het fabriceren en drinken van gin. Evenmin als andere vormen van drooglegging bleek deze doeltreffend, en de Act werd in 1742 afgeschaft omdat de clandestiene gin nog slechter was dan de andere.
Bij de bereiding van de Britse en Amerikaanse gins neemt men een sterk gerectificeerde - of neutrale - en dus kleur- en smaakloze alcohol. Men distilleert opnieuw met jeneverbessen, koriander of andere elementen die hem smaak kunnen geven. Bij een tweede distillering krijgt deze gin de naam London Dry. Het is zo gemakkelijk droge gin te maken dat men de fabricage ervan kan vergelijken met een staaltje van kookkunst; gezien het feit dat het er alleen om gaat neutrale alcohol een smaak te geven, is het misschien aantrekkelijk voor een amateur. Er zijn mensen die ermee volstaan alcohol te kopen en die op hun manier te behandelen. Gins van geringe kwaliteit worden gemaakt door de toevoeging van vluchtige oliën aan alcohol zonder de moeite te nemen een tweede maal te distilleren.
Niettemin, de droge gins zijn in zo hoge mate gerectificeerd dat ze geen foezelolie meer bevatten en het dus overbodig is ze te laten liggen om deze schadelijke stof te elimineren. Ze worden dus niet beter met het ouder worden en ze kunnen onmiddellijk worden gedronken.
Gin neemt de eigenschappen aan van de ingrediënten die in het recept van de fabrikant voorkomen. Na de rectificatie van de basisalcohol worden deze ingrediënten op de een of andere manier toegevoegd. Soms laat men ze weken in de alcohol. Een andere, met name door Burrough’s Beefeater uit Londen toegepaste techniek bestaat hierin dat men de alcohol door een ‘smaak’-distilleerketel laat lopen. Het is een klein, doosvormig keteltje waarin de alcoholdampen en die van de jeneverbes, engelkruid, koriander enz. met elkaar in contact komen. Alle distillateurs van gin gebruiken jeneverbes waaraan ze de meest uiteenlopende elementen toevoegen zoals venkel, zoethout, sinaasappelschil, anijs, komijn, diverse soorten iris, amandelen enz.
Behalve deze verschillen tussen de diverse merken gin, zijn er ook 2 onderscheiden typen. De Old Tom wordt gezoet door simpelweg suiker aan de droge gin toe te voegen. De Plymouth Gin wordt gemaakt in de stad van die naam in Engeland, door één enkele fabrikant, en houdt het midden tussen de gewone Engelse gin en de Nederlandse jenever (de Sloe → Gin, hoewel gemaakt met gin, is het zelf niet). In de Verenigde Staten kunnen de London Dry gins van drieërlei soort zijn: uit Engeland geïmporteerde gin, in de Verenigde Staten onder licentie of met vergunning van de Engelse distillateur gefabriceerde gin, of iedere andere in de Verenigde Staten bereide gin die de kenmerken van de London Dry vertoont. In alle gevallen zijn de grondbeginselen van de bereiding identiek.
Er is een aantal gins die men in vaten oud laat worden en die de goudgele kleur van het hout aannemen, maar dat is zeldzaam. In de Verenigde Staten geeft men veruit de voorkeur aan neutrale gins, omdat ze daar worden gebruikt in cocktails waaraan ze wel een alcoholgehalte geven maar zonder de harmonie van de smaken te beïnvloeden. De meeste gins worden inderdaad gedronken in ‘dry martini’s, collins of tonic.
De gins met citroen of sinaasappel worden doorgaans kunstmatig met essences van deze vruchten op smaak gebracht, enkele echter door toevoeging van sap vlak voor het distilleren.
