zijn de plaatsen in de woestijn, waar het bare naakte zand en de grauwe rots onderbroken wordt door het groen van het geboomte.
De Franschen hebben in Algiers kunstmatige oasen doen ontstaan door het boren van Artesische putten (zij berusten op het beginsel der communiceerende vaten).
In het algemeen kan men zeggen, dat natuurlijke oasen zullen zijn:
1. Aan de helling van een gebergte, waar meer neerslag is.
2. In lage plaatsen, waar het grondwater voor den dag komt en er vruchtbare aarde is.
3. Aan de oevers der beekdalen. (Een mooi voorbeeld hiervan is Elim).
De Wadi-Garandel wordt gehouden voor het Bijbelsche Elim, waarvan wij lezen: „Toen kwamen zij te Elim en aldaar waren twaalf waterfonteinen en zeventig palmboomen; en zij legerden zich aldaar aan de wateren (Ex. 15 : 27).
Tegenwoordig is de Wadi-Garandel soms een armzalig waterstroompje, maar toch is de plek, waar door het water het groen van eenige boomen zichtbaar is, voor den woestijnreiziger een plaats, die hem verkwikt.
Palmen, acacia’s en tamarisken vervroolijken het dal, waar schapen en kameelen voedsel vinden in de daar groeiende kruiden en gewassen.
Het liefelijke van deze oase is te verklaren door de beek, Wadi-Garandel. Zij ontspringt op het gebergte Et-Tih en heeft een lengte van 60 K.M. In het voorjaar (dus in het seizoen, waarin de Israëlieten er langs togen) geeft de beek veel water. Zij verdeelt zich dan in twee of drie armen en vormt eenige meertjes omzoomd door kruiden en bloemen.
Deze oase schijnt een paradijs voor hen, die in de woestijn drie of vier dagreizen zwierf zonder water.
Een andere bekende oase is bijv. Ain Quades (misschien het oude Kades) in het Zuiden van Palestina.
Langs de oasen gaan de woestijnrouten; zij hebben dus groote beteekenis voor het verkeer. Zie: G. Ebers, Durch Goseti zum Sinai.
