De voetstappen van iemand drukken op zedelijk of religieus gebied heet „navolging”. Ze veronderstelt een vrij hooge ontwikkeling van den wil des menschen, want hij vervormt daarbij zijn eigen karakter.
Ook moet daarbij het gevoel niet aan banden liggen door verkeerde sentimenten b.v. als bij een gierigaard. Bovenal vereischt de navolging nauwkeurige kennis van het voorbeeld, dat niet slechts model is, maar ook actief optreedt en inwerkt op de omgeving.
Een volgeling van iemand b.v. Jezus is dus meer dan een leerling of discipel.Bij de navolging zijn nauw betrokken de leer van de zonde en van de genade. Pelagius vatte de zonde op als een vrije wilsdaad, waar geen zondige aard, geen kiem, geen natuur, geen karakter achter schuilt. Ieder mensch is als Adam, hij staat en valt zichzelven. De algemeenheid der zonde is het gevolg van de navolging of den invloed van het voorbeeld. Deze leer is in strijd met de Heilige Schrift, die leert, dat ieder mensch in zonde ontvangen wordt en dat zijn natuur boos is.
Door Th. à Kempis is „de navolging van Jezus” een vaststaande term geworden voor het positieve deel der heiligmaking, de opstanding van den nieuwen mensch. Zijn boek is na den Bijbel het meest verspreid geworden in de vorige eeuwen. Men leze hieromtrent de brochure van prof. H. Bavinck: De navolging van Christus en het Moderne leven.
