I. Christelijke martelares in Thessalonica (304).
II. Grieksche keizerin, echtgenoote van keizer Leo IV en na diens dood regentes 780—802. Haar zoon Constantinus VI was onmondig en Irene maakte van die omstandigheid gebruik, om ten gunste van de beeldenvereering werkzaam te zijn. Zij riep een oecumenisch concilie bijeen in 786 te Constantinopel, waar ook paus Hadrianus legaten zond. Een keizerlijke lijfwacht bestormde de vergaderzaal en dreef de afgevaardigden weg. Nu riep Irene het zevende oecumenische concilie bijeen te Nicea (787).
Dit concilie, waarvan de laatste zitting te Constantinopel gehouden werd, verklaarde alle besluiten van het concilie van Constantinopel (754) voor onwettig en sanctioneerde de beeldenvereering. Het buigen en knielen voor de beelden (jiQoaxvvtjaie) werd goedgekeurd maar de aanbidding (i.azQna) kwam alleen Gode toe. Toen Constantinus VI mondig geworden was (790) liet zijn moeder door samenzweerders hem binden en in de gevangenis werpen. In 802 werd Irene zelve verjaagd en zij stierf in ballingschap 804. In de Grieksche kerk werd zij als een heilige vereerd.
