1838—1888. Een van onze meest interessante schilders.
Met de Marissen en Jozef Israëls behoorde hij tot de voorhoede, die er toe heeft bijgedragen, de schilderkunst in ons land, welke tot verarming was vervallen, te verheffen. Hij was, evenals zijn vriend W.
Maris, voor alle uitheemsche invloeden zeer beducht. Mauve is een van de meest persoonlijke kunstenaars van zijn tijd.
Vervuld met groot enthusiasme voor de levende natuur. Luisterend naar wat de natuur hem verhaalde, wist hij het verborgen leven der dingen fijn en gevoelig weer te geven.
Daardoor een der groote figuren van de jonge Hollandsche stemmingskunst. Mauve wordt uit zijn licht gekend, een licht, dat niet de kleur geeft, maar den toon.
Tonalist is hij bij uitnemendheid, meer dan kolorist. Hij schilderde gaarne kudden schapen; hield van het weer, waarin een eenzame ploeger of een gebukte spitter in een dompige Octoberlucht als rustige, vlakke figuren geteekend staan.
Prof. Veth noemt en roemt hem als den „intiemen schilder der grijsblonde stemmingen van ons eenig Hollandsch weder.” De Mauve-kunst is een teeder voorgedragen Hollandsche veldpoëzie.
Meer fijn gevoeld dan machtig.
