De gelovige katholiek bidt Sint-Antonius van Padua, de beschermheilige van het huwelijk, van de paarden en voor het terugvinden van verloren voorwerpen, om hulp, als hij iets kwijt is. De bijgelovige voorkomt ‘het verlies van een nieuw mes’ als hij ‘het eerste beetje dat hij ermee snijdt aan een hond geeft’. (Schönbach, Studien zur Geschichte der altdeutschen Predigt)
De mens raakt gaarne een ziekte kwijt, en daarvoor levert een achttiende-eeuws handschrift uit Frankenberg in het Ertsgebergte een recept: ‘Als men op een rode weide een rode vlier ziet staan, dan maakt men van het hout van diezelfde boom een kruis dat men om de hals hangt, zodat het kruis in de hartkuil ligt. Als het valt en zoekraakt, moet men er niet meer naar zoeken, zo raakt men ook de ziekte kwijt.’
E. John (Aberglaube, Sitte und Brauch im sächsischen Erzgebirge) heeft een tip voor het werken op het veld: ‘Om lendepijn en verwondingen te voorkomen, moeten de vrouwelijke en mannelijke maaiers per persoon stilzwijgend drie korenaren zo achter de schortenband steken, dat deze gemakkelijk kunnen worden verloren.’
→ Vinden.
