De dagloner of loonarbeider behoort in Israël niet tot het gezin zoals de knecht in vaste dienst. Hij wordt slechts voor een bepaalde tijd, misschien slechts voor een dag gehuurd.
In het Hebr. woord zit wel het begrip „huren”, niet dat van „dag”. In de wet wordt o. a. bepaald, dat het loon van een d. per dag zelf moet worden uitbetaald. Wanneer zulk een man op zijn geld moet wachten, kan hij in grote moeilijkheden geraken. De Here wil door dit voorschrift (Lev. 19 : 13) dergelijke onbedoelde benadeling van de kant van de werkgever voorkomen, Deut. 24 : 14, 15, Job 7 : 2, Jer. 22 : 13, Jac. 5 : 4. Daar hij niet tot het gezin behoort, mag hij, wanneer hij bij een priester in dienst is, van het heilige niet eten, Lev. 22 : 10. De uitdrukking „naar de jaren van een d.” (Jes. 16 : 14; 21 : 16) betekent: nauwkeurig op de dag af berekende jaren. Uit Deut. 15 : 18 blijkt, dat een d. dubbel zoveel kostte aan loon als een slaaf aan levensonderhoud.
