spelling - Zelfstandignaamwoord 1. (taalkunde) de al dan niet vastgelegde manier waarop de woorden van een taal geschreven worden ♢ Het Nederlands heeft, in tegenstelling tot het Engels, een officieel vastgelegde spelling. Woordherkomst Naamwoord van handeling van spellen met het ach...

A) Begrip Onder spelling (schrijfwijze; orthographie) verstaat men de systematische afbeelding van de klankbegrippen eener taal met behulp van een vast en beperkt stel teekens (letters). Daarom is een phonetische spelling, die zoo veel mogelijk alle klanken tracht weer te geven, in de practijk onbruikbaar, daar men daarvoor veel te veel teekens zou...

v. (-en), 1. spellen: een naam opgeven door —; 2. systeem dat, regels die gevolgd worden bij het spellen, de algemeen gebruikelijke, al of niet officieel voorgeschreven schrijfwijze van de woorden (e); etymologische —, waarin de afkomst van de woorden herkenbaar is; fonologische —, waarin alleen de woordklanken weergegeven worden...

(van het Fries). De S. van het Oudfr. richtte zich aanvankelijk naar het Latijn (bijv. lange klinkers door één letterteken aangeduid); later kreeg de Nederlandse S. invloed. Gysbert Japicx vormde zich een eigen systeem; hij moet een scherp onderscheidend gehoor gehad hebben, maar zijn medeklinkers-S. heeft te veel overtollige elemente...

het voorstellen van spraakklanken door lettertekens. Met de successieve veranderingen van de uitspraak verandert ook de S. Het moderne Ned. kent de spellingen van Siegenbeek, De Vries en Te Winkel (1863), Kollewijn (1891), Marchant (1933); z Compendium De Wereld, pag. 72.