Om in de schrijftaal eenvormigheid te krijgen, heeft men in landen met meer ontwikkelde beschaving (meestal wettelijke) regelingen getroffen: de spellingregels of spelling. In tegenstelling tot het Engels en het Frans, die een conservatieve spelling kennen, kent het Nederlands een evoluerende spelling; deze tracht door geregelde spellingveranderingen de verschillen tussen spreek- en schrijftaal niet groter te doen zijn dan strikt noodzakelijk is.
De eerste officiële spelling was die van Siegenbeek (1804); daarna kwam die van De Vries en Te Winkel (1863), die thans nog in grote lijnen van kracht is. Al spoedig kwamen tegen deze geleerde spelling ernstige bezwaren (o.a. Kollewijn). De resultaten daarvan waren diverse wijzigingen in de spelling, o.a. die van Marchant (1934) en die van 1954, toen een officiële „Woordenlijst van de Nederlandse Taal” verscheen. In 1967 werd door een daartoe ingestelde Nederlands-Belgische studiecommissie een nieuw voorstel tot vereenvoudiging van de spelling ingediend.
