ruiten - zelfstandig naamwoord uitspraak: rui-ten 1. een van de vier figuren van het kaartspel ♢ hij gooide ruiten negen Zelfstandig naamwoord: rui-ten de ruiten

1. De op twee na hoogste kleur (na schoppen en harten) en de op drie na hoogste speelsoort (na sans atout, schoppen en harten). 2. De symbolen op de kaarten van deze kleur (♦). 3. Iedere kaart van deze kleur.

ruiten - coïre; eig. ‘brommen, snorren, brullen; kwetteren (van vogels)’. Daer ghingen si onder hem heide (= met elkaar, H.) ruien, X Goede Boerden (ed. VERWIJS) [15e e.].

bn., van geruite stof: haar — jurk.

Ruiten - (herald.), langwerpige figuren met twee scherpe en twee stompe hoeken, altijd staande op een hunner scherpe punten. Wanneer de ruit de eenige figuur in het schild is, moet zij 2½ deel breed en nog ½ hooger zijn. Drie ruiten, hetzij elkander met de zijden rakende, hetzij van elkander verwijderd of op verschillende plaatsen in het schild sta...

Ruiten - v. mv. een der vier figuren op de speelkaarten : rood schuin vierkantje ; kaart met zulk een vierkantje : ruiten is troef; ik heb eene vijfkaart, 100 roem in ruiten.