Een gewoonte is een handeling of een manier van doen die men gewend is uit te voeren. Men doet iets op de automatische piloot, er hoeft niet meer over nagedacht te worden. Zo kan het zijn dat men elke dag om zes uur het avondeten op tafel zet, een dagelijkse routine. Er zijn in het dagelijks leven verschillende handelingen die voor iemand een gewoonte zijn geworden. Hierbij kan gedacht worden aan tandenpoetsen, wat iedereen doet zonder er verder over na te denken. Ook het neerleggen van de sleu...

Gedragslijn die gedurende een langere tijd binnen een min of meer vaste kring van mensen (bijvoorbeeld de veehandel) als juist wordt beschouwd.

gewoonte - zelfstandig naamwoord uitspraak: ge-woon-te 1. wat men gewoonlijk doet of moet ♢ wij hebben de gewoonte met Kerst een boom neer te zetten 2. wat je gewend bent ♢ hij heeft de gewoonte 's morgens niet te eten Zelfstandig naamwoord: ge-woon-te de gewoonte de g...

Gewoonte is eene wijze van doen, die men zich door herhaling eigen gemaakt heeft. Door gedurige herhaling kan men zich aan iets gewennen. Alzoo wordt de gewoonte, volgens het bekende spreekwoord, eene tweede natuur. Op gewoonte berust onze vaardigheid naar ligchaam en geest. Zij kan eene opzettelijke of eene onwillekeurige wezen. In elk geval rust zij op eene zekere werktuigelijkheid, waardoor het willekeurige in iets onwillekeurigs veranderd wordt. Immers na eene gestadige herhaling van hetzelf...

GEWOONTE, v. (-n), wat men gewoon is, de toestand waarin men komt, door herhaaldelijk hetzelfde te ondervinden of te verrichten het is zijne gewoonte om vroeg naar bed te gaan; de macht, de kracht der gewoonte; een slaaf der gewoonte; — (spr.) gewoonte is eene tweede natuur, wat men gewoon is, doet men haast van zelf, alsof het in onze natuur ligt; — gewoonte maakt wet; — eenmaal gedaan is nog geen gewoonte; — het telkens doen van datgene, waaraan men gewoon is, hebbel...

gewoonte - Zelfstandignaamwoord 1. vaste wijze om dingen te doen ♢ Autorijden wordt heel snel een gewoonte. Woordherkomst Afgeleid van gewoon met het achtervoegsel -te.

Gewoonte - De gew. is de oudste vorm, waarin het recht zich openbaart. Eerst later wordt de rechtsvorming aan bepaalde organen van den staat opgedragen. Ook deze echter zullen met de in de gewoonten tot uiting komende rechtsovertuigingen rekening moeten houden. Vandaar dat door sommigen de gew. vrijwel als de eenige rechtsbron wordt erkend. Op dit standpunt heeft zich vooral de zgn. Historische School gesteld, van welke een der voornaamste woordvoerders, Fr. C. von Savigny (1779-1861), op grond...

Gewoonte - is een door een levend wezen verworven neiging om in bepaalde omstandigheden een bepaalde handeling te verrichten, die dan met een zeker gemak verloopt. Staat tegenover een instinctieve tendenz; dit is een aangeboren drang tot handelen, terwijl de g. verkregen worden. Zij doen zich voor op het gebied van kennen, voelen en begeeren, zoowel bij dieren als menschen. Gewoontevorming geschiedt volgens de wetten van het leeren; veel licht hieromtrent hebben de dierexperimenten verspreid. E...

zie Aanwensel. zie Gebruik.

Een gewoonte kan ontstaan uit een neiging, waaraan vaak wordt toegegeven. Als een kind b.v. telkens toegeeft aan de neiging tot snoepen, dan wordt het snoepen straks een gewoonte. Een gewoonte kan echter ook voortspruiten uit herhaalde handeling. Wanneer dezelfde indrukken gedurig op ons inwerken, dezelfde voorbeelden ons gedurig voor oogen gehouden worden, dezelfde leeringen ons gedurig worden ingescherpt, dezelfde oefeningen gedurig van ons gevraagd worden, dan ontstaat uit die herhaalde beweg...

v. (-n, -s), 1. wat men gewoon is te doen; de omstandigheid dat men iets pleegt te doen: het is zijn — vroeg naar bed te gaan; de macht, de kracht van de een slaaf van de —;(spr.) — is een tweede natuur, wat men gewoon is, doet men haast vanzelf, alsof het in zijn natuur ligt; — maakt wet; eenmaal gedaan is nog geen —; 2. het telkens doen van datgene waaraan men gewoon is, hebbelijkheid, aanwensel: een oude, een ingewortelde —; een goede, slechte, lastige &md...