Wat is de betekenis van Dissonant?

dissonant - Zelfstandignaamwoord 1. (muziek) een verzameling van niet-harmonierende klanken ♢ De muziek was bij momenten pijnlijk dissonant en loeihard. 2. een valse noot ♢ Het voorval bracht een dissonant in de algemene feestvreugde. dissonant...

dissonant - zelfstandig naamwoord uitspraak: dis-so-nant 1. valse toon ♢ ik hoorde een dissonant 2. wat niet past bij de rest ♢ die gele stoel is een dissonant in de kamer Zelfstandig...

Samenklank die of interval dat een spanning opwekt (en oplost in een consonant).

Dissonant (Lat. wanklank) is een samenklank van twee of meer tonen die vanwege de ingewikkelde trillingsverhouding als spannend wordt ervaren. Dit in tegenstelling tot de consonant, waarvan de tonen een eenvoudige trillingsverhouding vertonen. Zo hebben de twee tonen van de kleine secunde bijvoorbeeld een onderlinge frequentie van 16:15. Dit houdt...

Dissonant betekent letterlijk: wanklank; in muziek: samengaan van twee of meer tonen (zie toon (2)) die niet met elkaar harmoniëren (zie harmonie (2)), waardoor een bepaalde wrijving, spanning in de muziek ontstaat; is het tegengestelde van consonant.

[Lat dissonans, dissonantis = o.dw, zie dissoneren] wanklank, vals klinkend akkoord.

wanklank; wanluidend

in de muziek: het samengaan van tonen die geen harmonisch geheel vormen, maar wel een zekere spanning kunnen weergeven. Deze lost zich dan op in de consonant. De dissonant wordt wel met opzet gebruikt, b.v. in impressionistische muziek. De atonale muziek kent geen verschil tussen dissonant en consonant.

samenklank van twee of meer tonen, die om een oplossing vraagt. De betekenis van de subjectieve dissonant, die van het harmonisch verband afhankelijk is, heeft zich in de loop der eeuwen sterk gewijzigd.