Wat is de betekenis van Dissonant?

dissonant - Zelfstandignaamwoord 1. (muziek) een verzameling van niet-harmonierende klanken ♢ De muziek was bij momenten pijnlijk dissonant en loeihard. 2. een valse noot ♢ Het voorval bracht een dissonant in de algemene feestvreugde. dissonant...

dissonant - zelfstandig naamwoord uitspraak: dis-so-nant 1. valse toon ♢ ik hoorde een dissonant 2. wat niet past bij de rest ♢ die gele stoel is een dissonant in de kamer Zelfstandig...

Samenklank die of interval dat een spanning opwekt (en oplost in een consonant).

Dissonant (Lat. wanklank) is een samenklank van twee of meer tonen die vanwege de ingewikkelde trillingsverhouding als spannend wordt ervaren. Dit in tegenstelling tot de consonant, waarvan de tonen een eenvoudige trillingsverhouding vertonen. Zo hebben de twee tonen van de kleine secunde bijvoorbeeld een onderlinge frequentie van 16:15. Dit houdt...

Dissonant betekent letterlijk: wanklank; in muziek: samengaan van twee of meer tonen (zie toon (2)) die niet met elkaar harmoniëren (zie harmonie (2)), waardoor een bepaalde wrijving, spanning in de muziek ontstaat; is het tegengestelde van consonant.

[Lat dissonans, dissonantis = o.dw, zie dissoneren] wanklank, vals klinkend akkoord.

wanklank; wanluidend

in de muziek: het samengaan van tonen die geen harmonisch geheel vormen, maar wel een zekere spanning kunnen weergeven. Deze lost zich dan op in de consonant. De dissonant wordt wel met opzet gebruikt, b.v. in impressionistische muziek. De atonale muziek kent geen verschil tussen dissonant en consonant.

[Lat. dissonare, niet overeenstemmen], i. m. (-en), vereniging van niet-harmoniërende tonen ; (fig.) valse toon: die toespeling bracht een dissonant in de algemene feestvreugde; n. bn., wanluidend. De opvatting dat de dissonant synoniem is met wanklank, is reeds lang opgegeven. De dissonant vindt zijn recht van bestaan in zijn oplossing die to...

samenklank van twee of meer tonen, die om een oplossing vraagt. De betekenis van de subjectieve dissonant, die van het harmonisch verband afhankelijk is, heeft zich in de loop der eeuwen sterk gewijzigd.

wanklinkend, ontstemd.

wanluidend.

wanluidend, onharmonisch, niet overeenstemmend (met from, to).

(<Fr.), m. (-en), wanklank, vereniging van niet harmoniërende tonen ; (lig.) valse toon : die toespeling bracht een dissonant in de algemene feestvreugde.

(Lat. dissónans, gen. -ántis = part. praes. v. dissonáre; → dissoneren). Wanklank, valse toon.

m. 1 wanklank; 2 aj. wanklinkend.

(van Lat. dissonantia, uiteenklinken) is in de muziek een samenklank van twee of meer tonen, die voor een muzikale waarnemer niet tot een eenheid versmelten. Aangezien hierbij de individuele opvatting van de waarnemer een rol speelt, beïnvloed door zijn kennis van muziek en van muzikale stijlen, zijn smaak enzijn muzikale aanleg, bestaan voor...

m. -en (Fr. [Lat. dissonare = niet overeenstemmend klinken]: wanklank, valse toon; muz. vereniging van twee of meer tonen, die geen zuiver accoord vormen): fig. een feest zonder één -.

(tegenstelling van consonant) noemt men een combinatie van samenklinkende tonen, die, volgens de begrippen van welluidendheid, wanklank of minstens wrijving teweeg brengen. Deze begrippen hebben zich in den loop der tijden geleidelijk ontwikkeld en gewijzigd en hebben de tegenstelling consonant — dissonant steeds geringer gemaakt. Vooralsnog...

Uit elkaar klinkend; zonder evenwicht dus. Niet op zich zelf staand. Een geheel juiste uiteenzetting van het begrip dissonant werd nog niet gegeven. Men zou evenwel dissonant kunnen noemen:a. Bij beschouwing van afzonderlijke samenklanken, zonder verder verband: 1. alle 2-klanken, behalve reine prime, kwart, kwint en octaaf, groote en kleine terts...