is de wetenschap, die zich bezig houdt met het bepalen van de vorm en grootte en met het afbeelden van de aardoppervlakte.
Richt men zich daarbij op de aarde als geheel of op gebieden, die zo uitgestrekt zijn, dat met de kromming van het aardoppervlak rekening moet worden gehouden, dan spreekt men van hogere l. of geodesie. De lagere l. (de landmeetkunde s.s.) bepaalt zich tot die gedeelten van het aardoppervlak, die als een plat vlak kunnen worden beschouwd. Dit is het geval als de gebieden niet groter zijn dan 30 X 30 km. Oorspronkelijk was de hogere l. meer het domein van de wetenschap en diende de lagere l. meer direct het maatschappelijk leven. De lagere l. heeft zich meer en meer ontwikkeld tot een technische wetenschap, waardoor het mogelijk is snel en met grote nauwkeurigheid kaarten te maken, daarbij steunende op de resultaten van de hogere l. Deze laatste richt zich meer op het verkrijgen van een wijdmazig net van nauwkeurig bepaalde vaste punten. De lagere l. vult dit net op met de details, die voor een bepaald doel noodzakelijk zijn.
Een van de belangrijkste methoden der l. is de driehoeksmeting. Sedert SNELLIUS deze methode toepaste, is tot heden geen betere gevonden om ver uiteenliggende punten met elkaar in verband te brengen. Weet men hierdoor de lengte a voor de meridiaanboog tussen de parallellen van b.v. Alkmaar en Bergen op Zoom, weet men verder door astronomische waarnemingen het breedteverschil, 𝛼, dan wordt de totale lengte van de meridiaan gevonden uit de vergelijking:
0= (360/𝛼) x a (zie verder Landmeten enKaartering).
