is een zeer slechte, zeer zure klei met gele vlekken van basisch ferrisulfaat, gevormd in een brakwatermilieu door oxydatie van aan de lucht blootgestelde modderklei, een zeer slappe zeeklei vol met plantenresten (riet en zeebies) . Verse k. bevat vaak nog vrij zwavelzuur. De kattekleigronden zijn de slechtste gronden van de zeeklei.
Men vindt ze o.a. in de droogmakerijen (oude blauwe zeeklei) en in vele jonge zeekleien, meestal aan de rand op de overgang naar liet veen. Het is uiterst moeilijk kattekleigronden te verbeteren. Een in de bodem voorkomende laag k. kan verwijderd of naar onderen worden gespit. Komt k. aan de oppervlakte voor, dan wil er nauwelijks iets op groeien.