is een vorm van plantenteelt zonder aarde, waarbij de planten gekweekt worden in waterdichte tabletten van ca 18-20 cm hoogte, die gevuld zijn met grind en waar periodiek een voedingsoplossing doorheen wordt geleid. I.pl.v. grind gebruikt men in het buitenland ook wel Bimskies, een vulkanisch product.
Voor de voedingsoplossing is een reservoir met een grootte van ca 40 % van de inhoud van de tabletten nodig. D.m.v. elektrische pompen wordt de voedingsoplossing rondgepompt, waarbij overlooppijpjes er voor zorgen, dat de vloeistof niet hoger komt dan ca 2 cm beneden de oppervlakte van het grind.
Door een vrije val van de vloeistof in het reservoir, kan voor een goede zuurstofvoorziening worden gezorgd. De duur van de bevloeiing en het aantal malen, dat bevloeid wordt, is afhankelijk van het gewas en van de weersomstandigheden. Van de voedingsoplossing moet de zuurtegraad regelmatig worden gecontroleerd. de oplossing kan om de maand of om de twee maanden vervangen worden door een andere, het is ook mogelijk de opgenomen stoffen door andere te vervangen. Als voordelen t.o.v. de teelt in grond worden genoemd een grotere opbrengst onder goede omstandigheden, het snel reageren der planten op een verandering in de voedingsoplossing, de onafhankelijkheid van de grondsoort, arbeidsbesparing als gevolg van het feit, dat vele werkzaamheden gemechaniseerd kunnen worden, en het minder voorkomen van bodemziekten.
Als nadelen staan hier tegenover de hoge installatiekost en, de meer wetenschappelijke kweekwijze en het ontbreken van de bufferende werking van de grond, waardoor fouten in de voedingswijze sneller tot moeilijkheden kunnen leiden.
Gedurende de oorlog werd deze teeltwijze op grote schaal toegepast op de eilanden in de Grote Oceaan om de bezettingstroepen steeds van verse groenten te kunnen voorzien. In Ned. wordt thans op kleine schaal g. toegepast bij anjers, Gerbera's en orchideeën. Onderzoek wordt b.v. verricht op de proefstations te Aalsmeer en Naaldwijk (vgl. Watercultuur).