De principes volgens welke men de bomen bij het dunnen wegneemt. Men onderscheidt de volgende vormen:
Hoogdunning, waarbij principieel in de heersende étage wordt gedund, waardoor de concurrentie voor de meest belovende exemplaren dezer klasse wordt verlicht. De kap in de beneden-étage wordt geheel geregeld naar de te verkrijgen sluiting; meestal is het voldoende alleen de dode, zieke en stervende exemplaren te verwijderen.
Laagdunning richt zich naar de natuurlijke selectie door de strijd om het bestaan tussen de bomen van een opstand; in de eerste plaats worden de onderdrukte bomen verwijderd en pas daarna in de heersende étage ingegrepen.
Kwaliteitsdunning. Gedurende de staken-fase (of ook eerder) woorden op regelmatige afstanden een aantal z.g. toekomstbomen uitgezocht. De dunningen worden zodanig uitgevoerd, dat deze bomen zo veel mogelijk worden bevoordeeld en dat ze door een constante sluitingsgraad een regelmatige jaarringbouw krijgen. Er wordt hier dus veel aandacht besteed aan de kwaliteitsaanwas. Het is dus een soort hoogdunning, evenals:
Selectiedunning. De grootste heersende bomen en de zwakste onderdrukte bomen worden gekapt. De eerste omdat dgl. protsen een relatief geringe waarde hebben en veel plaats innemen en de laatste, omdat ze op de duur toch afsterven.
Boomklassendunning. De bomen van een opstand worden naar hun hoogte en groeikracht in een aantal boomklassen ingedeeld. Het dunningsrecept
schrijft daarna voor in welke klasse en hoeveel daarvan moet worden gedund (i.h.a. meer laagdunning).
Vrije dunning. Het dunningsrecept richt zich niet naar een boomklassenindeling, maar geschiedt volgens dominantie en groeikracht (i.h.a. hoogdunning).
Stamtaldunning. Dunningswijze waarbij te voren het aantal stammen per ha, dat moet blijven staan, wordt bepaald. Meestal wordt dit afgeleid uit de gemiddelde hoogte, de opperhoogte of de gemiddelde diameter (z. Dunningsgraad). Ook de stamtaldunning is hoogdunning.