Specerij, bestaande uit de gedroogde stempels van een soort crocus (zwaardlelie, irisachtige), die in KleinAzië en Perzië inheemsch is en in Frankrijk en Spanje gekweekt wordt. De plant verlangt een humusachtigen grond en een warme, luwe standplaats.
Wijnbergen zijn er zeer geschikt voor. De bollen worden in September gepoot, blijven drie jaar in den grond en geven driemaal oogst. In de maand October worden de bloemen verzameld en later worden de stempels eruit gezocht. De bollen hebben zich na drie jaar sterk vermenigvuldigd. Men houdt er de beste uit en voert de kleine aan de varkens. De grond moet daarna vijftien jaar rust hebben, omdat er zich veel schimmels en insecten in ontwikkeld hebben.
De stempels laat men drogen tot gekromde, bruinroode draden. Voor een kilo saffraan heeft men 60 duizend bloemen noodig. De prijs is 60 gulden het kilo. Vervalsching komt veel voor: men mengt er meeldraden van de bloem doorheen of ook wel doet men er basterdsaffraan bij; dat zijn gedroogde bloemblaadjes van een soort distel.Men bewaart saffraan in stopflesschen van donker glas en gebruikt haar om suikergoed te kruiden en te kleuren. Slempstroop, een stroopje met saffraan en andere kruiden, was vroeger een geneesmiddel tegen ,,de tandjes”, kinkhoest en krampen. Ook als kleurmiddel van fijne weefsels wordt saffraan gebruikt. Begijnerijst is rijst met saffraan en suiker.
Reeds in het Oude Testament wordt saffraan vermeld, terwijl in de geschiedenis saffraan bekend is uit den saffraanoorlog. Roofridders van Bazel hadden aan kooplieden saffraan ontstolen, hetgeen de aanleiding was tot de belegering van het slot van Bazel.
