(19e eeuw) (bij carnavalfeesten) uitroep van goedkeuring of begroeting. Eigenlijk een gelukwens bij het gezondheidsdrinken. Via het Maastrichts ontleend aan de Keulse carnavalstraditie (waar het woord reeds in de 18e eeuw werd opgetekend). Vermoedelijk teruggaand op een Duitse dialectvorm ‘all-ab’ (alles aan de kant, uit de weg). Anderen leggen dan weer een verband met het carnavalsgetal ‘elf’ (opening van het carnaval op de elfde van de elfde), maar zeker is dit niet.
• (Theo Fransen, Gerrit Gommans: Alaaf!: carnaval in Nederland & België. 1984)
• De deelnemers aan de optocht waren afkomstig uit de wijde omgeving van Montfoort (Knopengein). Naast onder meer Gouda, Reeuwijk, Aarlanderveen, Oudewater en Papekop was vooral Harmelen goed vertegenwoordigd met haar Kwakbollen. Als gevolg hiervan reden meerdere prinsen carnaval mee in de optocht. Met een daverend Alaaf brachten zij een groet aan elkaar. (Rijn en Gouwe, 02/03/1992)
• Carnaval is beslist geen zieltogende aangelegenheid, vindt Van den Elshout. 'Deze week adverteerde Albert Heijn met een carnavalsadvertentie. Elf aan-biedingen, die werden afgesloten met de uitroep alaaf. Met die kreet beledig je een Oeteldonker. Het woordje alaaf is hier taboe. Het regende ingezonden brieven aan kranten of die advertentie voor Oeteldonk niet kon worden aange-past. Dat zegt toch wel iets.' 'Hier in Oeteldonk vieren we carnaval op zijn Bourgondisch. Alaaf roep je in Rijnland, in Duitsland, in Limburg. Het carnaval daar verschilt huizenhoog met dat van hier. In Reinland dirken de mensen zich op. Veel schmink, fazanteveren, smokings ook en dames in schitterjurken. Ze zitten aan lange tafels in van die bierhallen en na iedere twee woorden roept iemand alaaf. Ik zie daar het grappige niet zo van in.' (het Parool, 14/02/1994)
• In een winkel werd ik begroet met een hartelijk ‘Alaaf!’ aangevuld met de vast-stelling dat ik er dit jaar vroeg bij was. Of er werd geïnformeerd naar het adres van de feestartikelenwinkel waar ik mijn bril had gekocht. (Cherry Duyns: Achterland. 2010)
• Wapens brengen waar wapens nodig zijn. Het bloed gutst van onze handen. En wat Bleker, Leers, Verhagen, Rutte en Geert daarop te zeggen hebben? Ik denk: ‘Alaaf!’ (Youp van ”t Hek: Wie verstaat er Kips? 2011)
• Ik duw iets weg achter in mijn keel als ik zeg: ‘Kom Jan, we mogen de mensen niet laten wachten. Ze smachten naar jouw mening en wijsheid.’ ‘Alaaf!’ zegt Jan en hij lacht zijn bruine tanden bloot. (Ralf Mohren: Tonic. 2015)
• Alle deelnemers aan de stoet zijn verkleed, de kostuums komen zo uit de kast, je ziet de vouwen nog zitten. Alaaf! Alaaf! roepen ze, hard en op dringende toon, alsof ze op zoek zijn naar iemand die Alaaf heet. (Rob van Essen: De goede zoon. 2018)
