(2007) (inf.) bijnaam van de Bijlmer; Amsterdam-West. Gelanceerd door de shocklog GeenStijl. Gaza verwijst naar de dichtbevolkte Gazastrook, een arm gebied in het Midden-Oosten en deel uitmakend van de Palestijnse gebieden.
• De herdershonden van De Winter mogen van mij in 020-Gaza vrij rondlopen. Geeft wat overlast qua kakkietrap, maar dat zijn we wel gewend in Haram-stadsdelen, maar als 't helpt om islamitische hufters uit dit land te pesten wil ik alsnog met liefde dat biologische wapen inzetten. (http://ayaanhirsiali.web-log.nl, 25/05/2007)
• John bedoelt natuurlijk RODA JC, maar, en dat is toch echt te zielig en te simpel voor woorden, onder hooligans is het “not done” om de rivaliserende voetbalvereniging bij de naam te noemen. Als ware het een soort omgekeerde variant op het Giles de la Tourette-syndroom: een vies woord heel vaak niet zeggen. Zo heet Amsterdam of Ajax in Rotterdam simpelweg “020”, “020-Gaza” of “de Gaza-strook”. En zullen ze in en rondom de Arena spreken van “010”. (www.bekhouden.nl, 19/12/2008)
• Ik hoop dat deze boodschap ook is overgekomen in Amsterdam West, waar zich zo nu en dan incidentjes voordoen met boefjes, ondeugende knapen en niet opgevoed tuig. Amsterdam West wordt in de volksmond ook wel 020-Gaza genoemd, maar dat even terzijde. (www.volkskrantblog.nl, 08/01/2009)
• In hun GeenStijl-tijd was de rolverdeling ook zo: Weesie zat (onder zijn 'nom de guerre' Fleischbaum) veilig achter zijn computer, Castricum werd met een lijstje hondsbrutale vragen naar '020-Gaza' of Staphorst gestuurd. (HP/ De Tijd, mei 2011)
• In zijn hoogtijdagen wist de cabaretier-zanger na ”s avonds triomfen te hebben gevierd op de Amsterdamse Leidsekade niet hoe gauw hij 020 achter zich moest laten. (Annemarie Oster: Mooi geweest. 2012)
• Zo zijn er Rotterdammers die de plaatsnaam Amsterdam niet eens meer over hun lippen kunnen krijgen. Zij spreken consequent over “020” en mijden ook als het even kan fysiek de hoofdstad. (de Groene Amsterdammer, 18/12/2014)
• Ik ben helemaal klaar met 020. Een tijdje zelfs al. Ik weet nog dat ik na vijf jaar Zuid-Amerika voor het eerst weer door mijn oude stad liep. (Rob Hoogland & Arthur van Amerongen: Het grote foute jongensboek. 2017)
• “Dah wor un duur ritje naar nul twintig,” was steevast zijn slotzin als de schlemiel het bureau verliet, “zeker in dah meurende kloffie!” (Gerard Mak: Fuckin blauw. Smeuïge waargebeurde politieverhalen. 2018)
• Vergis u niet: dat soort mensen vertegenwoordigt ons. Dat spreekt namens u en mij. Dat zou bijvoorbeeld iets kunnen zeggen over de krankzinnige manier waarop automobilisten, winkeliers en andere hardwerkers in 020 worden vernederd, of over de gênante heiligverklaring van illegalen, fietstuig en klimaatidiotie, of over dat idiote hoofdstedelijke plan om “white supremacy” aan te pakken. (Rob Hoogland & Arthur van Amerongen: Het grote foute jongensboek. Deel 2. 2019)
