(vermoed, voornaam Paulus), Spaans theoloog en priester, werd aan het einde der 4de eeuw geboren, waarschijnlijk te Bracara, het tegenwoordige Braga in Noord-Portugal, en kwam in 414 als vluchteling voor de Vandalen naar Noord-Afrika, waar hij Augustinus leerde kennen. Op diens instigatie schreef hij Historiarum adv. paganos libri 7, een wereldgeschiedenis tot bestrijding van de heidenen en de twijfelmoedigen, die in de slagen van de Volksverhuizing het gevolg zagen van de verwaarlozing der oude goden door de Christenen.
Hij poogt te bewijzen, dat de geschiedenis na Christus’ komst eerder een vermindering van de nood der wereld te zien heeft gegeven dan een vermeerdering. Zijn werk, als geschiedenisbron vrijwel waardeloos (alleen over zijn eigen tijd geeft hij niet onbelangrijke inlichtingen), een compilatie van tweede- en derderangsbronnen, heeft evenwel een grote invloed gehad op het geschiedenisbeeld van de Middeleeuwen (er zijn bijna 200 handschriften van bewaard). Boven het onvergelijkelijk veel rijkere werk van Augustinus, De Civitate Dei, bood het het voordeel van beknoptheid en duidelijkheid.Bibl.: Commonitorium de errore Priscillianistarum et Origenestarum (Migne P.L. 315 C.S.E.L. 18); Liber apologeticus contra Pelagianos (Migne P.L. 31; C.S.E.L. 5); Hist. adv. pag. libr. 7 (Migne P.L. 31; C.S.E.L. 5); van dit laatste werk is een uitgave met Engelse vertaling bezorgd door J. W. Raymond (1936).
Lit.: Beh. de handboeken der oud-Chr. literatuur en der patrologie nog: E. Méjeau. Orose et son apologétique (1862); J. A. Davids, De Orosio et S. Augustino Prisc. adversariis comm. hist. et phil. (1930); B.
Altaner, Zeitschr. f. Kircheng. (1941), 458.
