Spaans literator (Zaragoza 1844-1903), schreef enige bundels verzen: Arpegios, waarin invloed van Bécquer onmiskenbaar is, Soledades en Poesiasfestivas (1876). Bovendien geestige verhalen, bijv. Una mujer comprometida.
Maar hij dankt zijn populariteit aan zijn dramatische werken, waarvan er sommige ernstig bedoeld zijn, zoals El anzuelo, Los dulces de la boda, La rosa amarillo en Elpañuelo blanco, het beste van alle; andere zijn parodieën, zoals El joven Telémaco, een parodie op Fénélon en Los novios de Teruel, een parodie op Hartzenbusch. Blasco komt de eer toe dit genre in Spanje te hebben ingevoerd. Hij was het ook die het „proverbio dramático” introduceerde, waarin een dramatische handeling ontwikkeld wordt met de bedoeling om een spreekwoord te illustreren. Hij is natuurlijk geenszins een auteur van de eerste rang; hij stelt er zich mede tevreden het publiek te laten lachen. Op zijn best is hij in zijn vijf vertellingen, in 1901 gepubliceerd onder de titel Cuentos aragoneses.
