is de naam voor een werkmethode der Franse tapijtwevers, waarbij de kettingdraden horizontaal zijn gespannen (de „liggende” ketting), terwijl de daaraan verbonden lussen door twee trappers aan de voet van het weefgetouw bewogen en in twee lagen gesplitst worden. Door de aldus gesplitste ketting gaan de „flûtes” of spoelen met de scheringdraad.
De wever plaatste aanvankelijk het ontwerp of karton rechtstreeks onder de ketting en hij verkreeg dus voor zijn ogen het spiegelbeeld. Sinds de 18de eeuw kan hij door calques het patroon uitvoeren in dezelfde richting als het model. Hij controleert zijn werk, doordat hij tussen de draden door in een spiegel kijkt, welke hij onder het weefsel schuift.
