Wichmann. Onder dezen naam vermelden wij:
Wichmann, aartsbisschop van Magdeburg, een zoon van graaf Gero von Seeburg. Hij werd eerst kanunnik, daarna bisschop van Zeitz-Naumburg en zag zich in 1153 door keizer Frederik I benoemd tot aartsbisschop van Magdeburg. Hij was ijverig werkzaam aan de uitbreiding van zijn aartsbisdom en zorgde tevens voor de opbeuring van handel en nijverheid in de steden. In 1157 veroverde hij met Albrecht de Beer Brandenburg en Jüterbogk en voegde die landen met het door hem gestichte klooster Zinna bij zijn gebied. In 1164 ondernam hij eene bedevaart naar Palaestina, maar moest eenigen tijd in gevangenschap bij de Turken doorbrengen.
In 1166 voegde hij zich bij het verbond der Vorsten tegen Hendrik de Leeuw, doch zag dientengevolge zijn aartsbisdom aan verwoesting ter prooi. In 1175 bezorgde hij den Keizer hulptroepen in Italië in den strijd tegen paus Alexander III, nam in 1177 deel aan de vredesonderhandelingen te Venetië, werd door genoemden Paus ontheven van den ban en trok in 1178 weder ten strijde tegen Hendrik de Leeuw. Nadat hij bij de vogelvrijverklaring van dezen de souvereiniteit verkregen en de hem toegestane leenen teruggenomen had, veroverde en verwoestte hij in 1181 Haldensleben en bleef een steunpilaar der Keizerlijke heerschappij. Hij overleed den 25sten Augustus 1192.
Karl Friedrich Wichmann, een verdienstelijk beeldhouwer, geboren te Potsdam in 1775. Hij oefende zich in de werkplaats van Schadow en vertrok in 1813 naar Rome, werwaarts zich in 1819 ook zijn broeder Ludwig Wilhelm begaf. Na hun terugkeer stichtten zij in 1821 te Berlijn een atelier en leverden een groot aantal kunstgewrochten, van welke onderscheidene gerekend worden tot de beste voortbrengselen der moderne kunst. Tot zijne meesterstukken behoort het levensgroot marmeren standbeeld van keizerin Alexandra van Rusland, in 1835 te St. Petersburg ten toon gesteld. Ook modelleerde hij er borstbeelden van verschillende leden van het Keizerlijk gezin, welke hij vervolgens in marmer beitelde, — voorts ook van verschillende staatslieden en geleerden. Hij werd in 1827 professor te Berlijn en overleed aldaar in 1836.
Ludwig Wilhelm Wichman, een broeder van den voorgaande en desgelijks een verdienstelijk beeldhouwer. Hij werd geboren te Potsdam in 1784, oefende zich bij Schadow, toefde vervolgens te Parijs, daarna weder te Berlijn, vertrok in 1819 naar Rome en vestigde zich in 1821 te Berlijn. In 1830 vervaardigde hij de door den Koning bestelde marmeren groep: „Amor en Psyche”. Voorts leverde hij beeldhouwwerk tot versiering van het operagebouw en van het Oude Muséum te Berlijn. In 1833 modelleerde hij de kolossale figuren van den aartsengel Michaël en van twee andere engelen boven de deuren van de Werdersche kerk, alsmede voor de reusachtige beelden en groepen in zandsteen, geplaatst aan de buitenzijde der Nicolaïkerk te Potsdam. In 1839 voltooide hij het groote basreliëf in den voorgevel van het burgerhospitaal te Berlijn, — later dat van den gevel der veeartsenijschool te Berlijn. Zijne waterschepster werd op de Parijsche tentoonstelling met de gouden medaille bekroond. Voor den Keizer van Rusland beitelde hij eene jonge vrouw, haar kapsel in orde brengend.
In 1843 stelde hij het standbeeld van Winckelmann ten toon, dat, in brons gegoten, voor Stendal was bestemd. Een reusachtig marmeren standbeeld van dien geleerde plaatste hij in 1851 in het voorportaal van het Koninklijk Muséum. Wijders leverde hij de standbeelden van den Bisschop van Gnesen en van den heiligen Nepomuk. Ook vervaardigde hij de marmeren groep op de brug van het kasteel te Berlijn, een gewonden krijgsman voorstellend, door de Victoria gekroond. Zijne borstbeelden worden als meesterstukken hoog geroemd. Hij was professor aan de Académie van Schoone Kunsten te Berlijn, sedert 1832 lid van den Académischen Senaat en overleed te Berlijn den 29sten Junij 1859.
