Troya (Carlo), een uitstekend Italiaansch geschiedschrijver, geboren te Napels den 7den Junij 1784, werd als peetekind van koningin Carolina in het paleis opgevoed, studeerde vervolgens in de regten en bekleedde daarop eenige ambten onder Joachim Murat. Na den terugkeer der Bourbons bepaalde hij zich bij de regtspractijk, nam deel aan de vrijzinnige bewegingen van 1820 door het schrijven van revolutionaire dagblad-artikelen en zag zich eerlang in ballingschap gezonden. Nu reisde hij in Italië, bezocht er de bibliotheken en klooster-archieven en deed in 1826 te Florence het geschrift in het licht verschijnen: „Il veltro allegorico di Dante”, waarin de uitkomsten van belangrijke geschiedkundige nasporingen zijn opgenomen.
Na het volbrengen van nieuwe togten leverde hij zijne „Storia d’Italia del medio evo (1839 enz., 13 dln)”, een werk, dat het tijdperk van 476 tot aan den dood van Dante (1321) omvatten zou, maar niet verder reikt dan tot Karel de Groote. Hoewel hij zeer pausgezind was, belastte men hem in 1848 met het voorzitterschap in het revolutionair ministérie, en hij bekleedde die betrekking van 3 April tot 14 Mei. De reactie liet den geleerde ongemoeid; hij bepaalde zich weder bij zijne studiën, en overleed te Napels den 27sten Julij 1858.
