Tribuun (tribunus) was bij de Romeinen de hoofdman van een tribus. De aanvoerders van de legioenen en van de ruiterij droegen den naam van tribuni militum en celerum, en de volkstribunen dien van tribuni plebis. Laatstgenoemden werden in 494 vóór Chr. ingesteld, nadat het plebs geweken was naar den Heiligen Berg; zij dienden om het volk tegen misbruik der consulaire magt te beveiligen en werden sedert 471 door de comitia tributa gekozen, eerst ten getale van 2, toen van 5 en sedert 457 van 10. Waar de vrijheden en belangen des volks bedreigd werden, hadden zij, als vertegenwoordigers, het regt, met hun „veto (ik verbied)” tusschen beide te komen; zij waren onschendbaar.
Na de opheffing van het onderscheid tusschen Patricische en Plebejische volksvertegenwoordigers werd in 81 hunne magt door Sulla beperkt. Augustus vernederde het tribunaat tot de ondergeschikte overheidsambten, en het verloor in de 5de eeuw zijne beteekenis geheel en al. Men heeft het intusschen in 1799 wederom zoeken in te voeren in Frankrijk, waar het uit 100 leden bestond, met het Wetgevend Ligchaam de magt deelde en over de wetsontwerpen der regering beraadslaagde. Reeds in 1804 evenwel kwam het in een afhankelijken toestand en den 19den Augustus 1807 werd het door een Senaatsbesluit opgeheven.
